Wersja z 14:40, 21 lis 2014 edytuj Mathiasrex (dyskusja \| edycje) 345 374 edycje kat. ← poprzednia edycja		Wersja z 09:13, 2 gru 2014 edytuj anuluj edycję Mathiasrex (dyskusja \| edycje) 345 374 edycje szablon następna edycja →
Linia 12: Wkrótce wszystkie jednostki Samoobrony zostały ujęte w jednolite ramy organizacyjne. 8 grudnia [[1918]] na ich czele stanął generał [[Władysław Wejtko]]. Natychmiast udał się do [[Warszawa\|Warszawy]], gdzie Naczelnik Państwa [[Józef Piłsudski]] mianował go formalnie ''dowódcą wszystkich formacji samoobrony krajowej Litwy i Białorusi oraz wszelkich innych polskich oddziałów wojskowych i milicyjnych''. Niezwłocznie przystąpił on do formowania dwóch pułków, pod dowództwem ppłk. W. Zubrzyckiego na Wileńszczyźnie i gen. [[Adam Mokrzecki\|Adama Mokrzeckiego]] na Grodzieńszczyźnie. == Samoobrona Wileńska == '''Samoobroną Wileńską''' (Samoobrona Litwy i Białorusi) została utworzona w październiku 1918 roku i już 29 grudnia 1918 roku zostały włączone formalnie w skład Wojska Polskiego. Dowodził nią generał [[Władysław Wejtko]], a szefem sztabu był major [[Stanisław Bobiatyński]]. Organizatorem i dowódcą kawalerii był rotmistrz [[Władysław Dąbrowski (ur. 1891)\|Władysław Dąbrowski]] od 25 listopada 1918 r. dowodził konnym oddziałem, od 30 listopada 1918 r. – szwadronem, a od 25 grudnia 1918 4. dowodził pułkiem ułanów wileńskich. Obejmowała ona swoim zasięgiem także teren [[Powiat lidzki (gubernia wileńska)\|powiatu lidzkiego]] i miejscowe, lokalne samoobrony. W dniu 31 grudnia 1918 roku opanowały Wilno i zorganizowały obronę przed nacierającymi bolszewikami. Mimo zaciętej obrony i bitwie kawaleryjskiej, polskie oddziały ochotnicze zostały wyparte z Wilna w dniu 5 stycznia 1919 roku. W związku z tym 6 stycznia 1919 roku w Białej Wace organizację tę formalnie rozwiązano i przekształcono w Wileński Oddział Wojska Polskiego. Oddział ten skierowano na Grodzieńszczyznę gdzie brał udział w kwietniu w ofensywie przeciwko bolszewikom. Utworzony następnie przez Dąbrowskiego pułk kawalerii brał udział w walkach o Wilno w lipcu 1920 roku i działał później na tyłach wojsk bolszewickich.▼ {{Zobacz kategorię\|Kategoria:Członkowie Samoobrony Wileńskiej}} ▲~~'''~~Samoobroną Wileńską~~'''~~ (Samoobrona Litwy i Białorusi) została utworzona w październiku 1918 roku i już 29 grudnia 1918 roku zostały włączone formalnie w skład Wojska Polskiego. Dowodził nią generał [[Władysław Wejtko]], a szefem sztabu był major [[Stanisław Bobiatyński]]. Organizatorem i dowódcą kawalerii był rotmistrz [[Władysław Dąbrowski (ur. 1891)\|Władysław Dąbrowski]] od 25 listopada 1918 r. dowodził konnym oddziałem, od 30 listopada 1918 r. – szwadronem, a od 25 grudnia 1918 4. dowodził pułkiem ułanów wileńskich. Obejmowała ona swoim zasięgiem także teren [[Powiat lidzki (gubernia wileńska)\|powiatu lidzkiego]] i miejscowe, lokalne samoobrony. W dniu 31 grudnia 1918 roku opanowały Wilno i zorganizowały obronę przed nacierającymi bolszewikami. Mimo zaciętej obrony i bitwie kawaleryjskiej, polskie oddziały ochotnicze zostały wyparte z Wilna w dniu 5 stycznia 1919 roku. W związku z tym 6 stycznia 1919 roku w Białej Wace organizację tę formalnie rozwiązano i przekształcono w Wileński Oddział Wojska Polskiego. Oddział ten skierowano na Grodzieńszczyznę gdzie brał udział w kwietniu w ofensywie przeciwko bolszewikom. Utworzony następnie przez Dąbrowskiego pułk kawalerii brał udział w walkach o Wilno w lipcu 1920 roku i działał później na tyłach wojsk bolszewickich. Najkrócej istniała polska samoobrona w Mińsku, która wobec przewagi liczebnej bolszewików opuściła to miasto. Liczący około 1,7 tys. żołnierzy oddział, przedostał się w grudniu 1918 r. na obszar kontrolowany przez władze polskie, gdzie sformowano z niego jeden z pułków [[1 Dywizja Litewsko-Białoruska\|Dywizji Litewsko-Białoruskiej]].

Samoobrony kresowe: Różnice pomiędzy wersjami