Bańka spekulacyjna: Różnice pomiędzy wersjami

Bańka cenowa jest definiowana przez [[Charles Kindleberger|Charlesa Kindlebergera]]<ref>Charles P. Kindleberger: ''Szaleństwo, panika, krach. Historia kryzysów finansowych. Warszawa 1999, ISBN 8387014168''</ref> jako „gwałtowny i ciągły wzrost cen [[aktywa|aktywów]], który kreuje oczekiwania dalszego ich wzrostu, przyciągając tym samym nowych [[inwestor]]ów, zainteresowanych zyskami kapitałowymi.” Z powyższego wynika, że bańka cenowa jest samonapędzającym się mechanizmem, w którym wzrost cen nie jest uzasadniony czynnikami ekonomiczno-finansowymi, a psychologicznymi, np. ciągle rosnącymi oczekiwaniami. W podobny sposób bańkę cenową określa [[Peter Garber]], opisując ją jako „pewien zakres zmian cen aktywów, który nie jest możliwy do wyjaśnienia w oparciu o [[analiza fundamentalna|czynniki fundamentalne]] dla danej kategorii aktywów.”

Inwestorzy widząc nagły [[tendencja rozwojowa|trend]] wzrostowy cen kupują akcje w celu uzyskania szybkiego [[zysk]]u. Dzieje się to przy podgrzanej atmosferze i dużym medialnym szumie rozpalającym wyobrażenia o potencjalnych zyskach. [[Inwestor]]zy zachowują się w [[owczy pęd|sposób stadny]], skupując walory nie zważając na brak uzasadnienia ceny w dotychczasowych [[wynik finansowy|wynikach finansowych]].

Samo określenie „bańka” pojawiło się w kontekście kryzysu finansowego powstałego w 1711-1720 w wyniku spekulacyjnej gry na wzrost cen akcji [[Kompania Mórz Południowych|Kompanii Mórz Południowych]] (''British South Sea Bubble''). Pierwotnie odnosił się do procesu zawyżania [[kurs akcji|kursu akcji]], a nie do samego kryzysu firm jaki nastąpił po załamaniu się kursu akcji. Wiele innych procesów szybkiego wzrostu cen nazywanych jest dalej „manią”. Chyba najbardziej znana jest wspomniana Tulipomania, gdzie przedmiotem gry były cebulki tulipanów. Tulipany stały się wtedy narzędziem uprawiania [[hazard]]u: nie kupowano ich już dla doznań estetycznych i zademonstrowania swojej pozycji, ale dla spodziewanego [[zysk]]u. W nadziei na ogromne zyski ludzie sprzedawali swój dobytek, a niektórzy zaciągali duże kredyty, byle tylko wziąć udział w tej grze. Wtedy też zaczęto zawierać [[kontrakt terminowy|kontrakty terminowe]] na sadzonki tulipanów i nimi handlować. Handlowi tego typu sprzyjała ustawa przyjęta w listopadzie 1636 r. przez holenderski parlament, która zezwalała na zawieranie takich kontraktów bez fizycznej dostawy (tzw. ''futures''). W ten sposób usankcjonowano hazard umożliwiający czysty zakład o przyszłą cenę cebulek tulipanów. Metafora „manii” jest zatem całkowicie uzasadniona – ceny akcji były zawyżone i kruche, rosły bez żadnego realnego powodu i były stale zagrożone gwałtownymi spadkami.