Skrajnie niska częstotliwość: Różnice pomiędzy wersjami

Ze względu na duże [[przewodnictwo elektryczne]] [[woda morska|wody morskiej]] przekazywanie [[okręt podwodny|okrętom podwodnym]] informacji za pomocą [[Fale elektromagnetyczne|fal elektromagnetycznych]] jest utrudnione. Najgłębiej docierającymi sygnałami są właśnie fale radiowe o niskiej częstotliwości. Niewielka szerokość pasma dostępna przy użyciu ELF uniemożliwia podział na kanały transmisyjne i wykorzystanie przekazu do przesyłania złożonych informacji. Zazwyczaj ELF stosuje się do zasygnalizowania zanurzonemu okrętowi konieczności przejścia na głębokość peryskopową lub wynurzenia w celu nawiązania transmisji na wyższych częstotliwościach.

 

Jednym z problemów związanych z nadawaniem na zakresie częstotliwości ELF jest rozmiar [[Antena|anteny]]. W początkowym etapie prac nad systemem łączności z użyciem częstotliwości 30&nbsp;[[herc|Hz]], wyliczenia wskazywały, że konieczne będzie użycie macierzy antenowej o łącznej długości przewodów wynoszącej 96000&nbsp;[[kilometr]]ów<ref name="Radio">{{Cytuj pismo | odpowiedzialność = Andrzej Sowiński (redaktor naczelny) |tytuł = Z kraju i ze świata – Łączność z obiektami podwodnymi | czasopismo = [[Radioelektronik]] |miesiąc = grudzień |rok = 1984 |strony = 1}}</ref>. [[Stany Zjednoczone|USA]] utrzymywało 2 ośrodki nadawcze, Chequamegon National Forest w stanie [[Wisconsin]] (antena o długości 45&nbsp;km) oraz the Escanaba State Forest w [[Michigan]] (antena o długości 90&nbsp;km)<ref name="Radio"/>. W obu stacjach jako anteny nadawczej używano linii przesyłowych wysokiego napięcia. Z uwagi na niską sprawność anten w tym pasmie nadajniki muszą dostarczać duże ilości [[Energia elektryczna|energii]]. W roku [[1984]] do nawiązania łączności zastosowano antenę ciągniętą przez łódź przy korzystaniu z mocy nadawczej równej 2,2&nbsp;[[wat|MW]]<ref name="Radio"/>. Oba ośrodki zlikwidowano we wrześniu [[2004]] roku.