W swej polityce zagranicznej dyplomacja rosyjska przez 15 lat zabiegała o zniesienie restrykcji w rejonie Morza Czarnego, jakie nakładał [[traktat paryski (1856)|traktat paryski]] po [[wojna krymska|wojnie krymskiej]]. W tym celu Rosja starała się o poparcie Francji, Austrii i [[Królestwo Prus|Prus]]. Lecz Francja obyła się jednak bez pomocy w swej krótkiej wojnie z Austrią o zjednoczenie Włoch w [[1860]], zaś Austria i Rosja miały rozbieżne interesy na Bałkanach. Jedynie Prusy wsparły roszczenia Rosji, a to za cenę jej neutralności w [[Wojna francusko-pruska|wojnie prusko-francuskiej w 1870]]. DoszłoW efekcie wówczasdoszło do konferencji mocarstw europejskich w Londynie, na której Rosja odzyskała możliwość posiadania floty wojennej i budowy umocnień na wybrzeżach Morza Czarnego. W latach [[1872]]-[[1873]] Aleksander II włączył się w budowę porozumienia z [[Cesarstwo Niemieckie|Rzeszą Niemiecką]] i [[Austro-Węgry|Austro-Węgrami]], co zaowocowało utworzeniem [[Sojusz Trzech Cesarzy|Sojuszu Trzech Cesarzy]].
