Kościoły Chrystusowe: Różnice pomiędzy wersjami

Zamierzeniem Campbella nie było tworzenie nowego wyznania, Kościoła, ale stworzenie społeczności, zrzeszających chrześcijan różnych wyznań. Każdy zbór Kościołakościoła Chrystusowego jest niezależny i nie ma nad sobą organizacji, poza organizacją zborową w skład której wchodzą: starsi, diakoni i pastorzy<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.britannica.com/EBchecked/topic/114839/Church-of-Christ | tytuł = Church of Christ | data = | opublikowany = Encyclopaedia Britannica|data dostępu=2014-02-18}}</ref>.

"Kościół Chrystusowy" jest najczęściej używaną przez tę grupę nazwą. Zgodnie z ich bezdenominacyjnymbez denominacyjnym naciskiem, niedawno niektóre zgromadzenia zaczęły identyfikować się przede wszystkim jako wspólnoty kościelne, a wtórnie jako Kościoły Chrystusowe. Główną motywacją za nazwą jest chęć korzystania z biblijnej nazwy – aby zidentyfikować kościół przy użyciu nazwy, która znajduje się w Nowym Testamencie. Zwolennicy są również określani jako Campbellitowie przez naukowców i inne denominacje, ze względu na ich naśladowania nauk [[Alexander Campbell|Alexandra Campbella]], podobny do luteranów czy kalwinistów, ale termin ten jest czasem obraźliwy.

Współczesne Kościoły Chrystusowe mają swoje korzenie historyczne w [[Ruchu Odrodzenia]], co było zbieżne z chrześcijanami całej linii [[denominacja (religia)|denominacji]] w poszukiwaniu powrotu do oryginału, Chrześcijaństwo „przed-denominacjonalne”. Uczestnicy tego ruchu budowali doktryny i praktyki bazując na samej [[Biblia|Biblii]], a nie uznawanie rad tradycji i denominacyjnych hierarchii, które przychodzą do określenia chrześcijaństwa od [[I n.e]]. Członkowie Kościołówkościołów Chrystusowych wierzą, że Jezus założył tylko jeden Kościół, które obecne podziały między chrześcijanami nie wyrażają woli Bożej i że jedyną podstawą do przywrócenia jedności chrześcijan jest [[Biblia]]. Identyfikują się po prostu jako „chrześcijanie”, bez innych religijnych lub denominacyjnych poglądów<ref>"Kościół Jezusa Chrystusa jest nie dominacyjny. Nie jest katolicki, żydowski czy protestancki. Nie został znaleziony podczas 'protestu' pod niczyja instytucją, nie jest on produktem 'reformacji' czy 'ruchu odrodzenia'. Jeston produktem nasienia królestwa (Łukasza 8:11-17), który wzrósł w sercach ludzi." V. E. Howard, ''What Is the church of Christ?'' 4 edycja (Revised), 1971, strona 29</ref><ref name="Neither Catholic, Protestant nor Jew">Batsell Barrett Baxter and Carroll Ellis, ''Neither Catholic, Protestant nor Jew'', tract, church of Christ (1960) ASIN: B00073CQPM. According to Richard Thomas Hughes in ''Reviving the Ancient Faith: The Story of churches of Christ in America,'' [[William B. Eerdmans Publishing Co.]], 1996 (ISBN 0-8028-4086-8, ISBN 978-0-8028-4086-8)</ref><ref name="Encyclopedia of Religion in the South">Samuel S. Hill, Charles H. Lippy, Charles Reagan Wilson, ''Encyclopedia of Religion in the South'', Mercer University Press, 2005, (ISBN 0-86554-758-0, ISBN 978-0-86554-758-2)</ref>. Uważają, że odtwarzają kościół Nowego Testamentu, jaki został ustanowiony przez Chrystusa.<ref> Jill, et al. (2005), "encyklopedia religii", p. 212</ref>

Kościoły Chrystusowe od początku miały najbardziej konserwatywne stanowisko w sprawie chrztu wśród różnych gałęzi Ruchu Odrodzenia. Zrozumienie chrztu przez zanurzenie było niezbędną częścią nawrócenia. Konsekwentnie uczą, że w chrzcie, wierzący podporządkowuje swoje życie w wierze i posłuszeństwie Bogu, a Bóg "przez zasługi krwi Chrystusa, oczyszcza z grzechu i prawdziwie zmienia stan osoby, od cudzoziemca na obywatela królestwa Bożego. Chrzest nie jest pracą ludzką; jest miejscem, gdzie Bóg działa i tylko On może to zrobić". Chrzest jest aktem pasywnej wiary, czy nie jako zasłużonej pracy; to „jest wyznaniem, że osoba nie ma nic do zaoferowania Bogu”. Podczas gdy Kościołykościoły Chrystusowe nie opisują chrztu jako „[[sakrament]]”, ich widok może być opisywany jako „sakramentalny”. Widzą moc chrztu pochodzącą od Boga, którą wybrał poprzez skorzystanie z niego jako przejście i zrozumienie integralnej części procesu przemiany, a nie tylko jako jej symbol, wejście do wody czy sam akt. Ostatnim trendem jest podkreślenie przemiany aspektu chrztu: zamiast opisywać ją jako nic więcej niż wymóg prawny lub znak czegoś, co wydarzyło się w przeszłości, jest postrzegane jako „wydarzenie, które wprowadza wierzącego w Chrystusa, gdzie następnie Bóg dokonuje prac przemiany”.

* Ef 5,18.19: „... być napełniony Duchem, zwracając siebie przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grającnucąc Panu z całego swojego serca”

* musi żyć wiernie jako chrześcijanin (1 Piotra 2,9).;