Przeciwokrętowy pocisk manewrujący: Różnice pomiędzy wersjami

=== Lotnicze pociski skrzydlatemanewrujące ===

Jako pierwsze prowadzono prace nad kierowanymi pociskami rakietowymi do skutecznego zwalczania okrętów przez samoloty - już od lat 30 XX wieku, m.in. w [[ZSRR]]. Pierwszą praktyczną bronią tego rodzaju był [[III Rzesza|niemiecki]] pocisk rakietowy [[Henschel Hs 293]], określany też jako bomba uskrzydlona, użyty bojowo na niewielką skalę podczas II wojny światowej, od [[1943]]. Oparty był o kadłub [[bomba lotnicza|bomby]] z dodaną aparaturą sterowania, skrzydłami i silnikiem rakietowym i był zdalnie sterowany ze stanowiska operatora w samolocie, jego zasięg wynosił jedynie kilka kilometrów. Z powodu zastosowanych systemów kierowania, wczesne pociski nie były jednak pociskami typowo przeciwokrętowymi (warto dodać, że Niemcy prowadzili także eksperymenty z pociskami zdalnie kierowanymi telewizyjnie).

[[Plik:Tu-16 Badger G.jpg|thumb|250px|[[Tu-16]] z ciężkim pociskiem skrzydlatymsamosterującym [[KSR-5]] pod skrzydłem]]

Po II wojnie światowej pociski skrzydlate powietrze-woda były początkowo najintensywniej rozwijane w ZSRR, z powodu chęci tego państwa zniwelowania przewagi państw zachodnich w dużych okrętach, zwłaszcza [[lotniskowiec|lotniskowcach]]. W [[1952]] odpalono po raz pierwszy pocisk odrzutowy [[KS-1 Kometa]], przyjęty w [[1953]] na uzbrojenie. Miał układ konstrukcyjny samolotu-pocisku, napęd turboodrzutowy, naprowadzanie półaktywne i zasięg kilkudziesięciu kilometrów; mógł być przenoszony tylko przez specjalnie przystosowane bombowce (masa głowicy 500 kg).