Zuchy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 8:
== Historia ruchu zuchowego w Polsce ==
Pierwsze próby pracy z dziećmi w wieku wczesnoszkolnym podejmowano w Polsce jeszcze przed I wojną światową. Tworzono wówczas zastępy "''biszkoptów''". Latem [[1914]]
W uważa się to za moment narodzin polskiego ruchu zuchowego dziewcząt.
W [[1917]] hm. [[Jan Mauersberger]] podjął próbę opracowania nowego systemu wychowania najmłodszych członków [[Związek Harcerstwa Polskiego|ZHP]] i zaproponował, by nazwać ich zuchami. Pomysły Mauersbergera uporządkowała [[Jadwiga Zienkiewiczówna]] w roku [[1918]] w książce pt. ''Związek zuchów, czyli młodych harcerzy''. W tym samym roku zaczęły powstawać pierwsze gromady Wilcząt w Polsce. Tworzyło je przede wszystkim harcerstwo męskie, korzystając z doświadczeń angielskiej organizacji skautowej. Organizowane były w miastach i skupiały chłopców w wieku 8-12 lat ze środowisk inteligenckich. Oficjalną odznaką przynależności do gromady była główka wilczka noszona na [[beret|berecie]].▼
W [[1917]] hm. [[Jan Mauersberger]] podjął próbę opracowania nowego systemu wychowania najmłodszych członków [[Związek Harcerstwa Polskiego|ZHP]] i zaproponował, by nazwać ich zuchami. Pomysły Mauersbergera uporządkowała [[Jadwiga Zienkiewiczówna]] w roku [[1918]] w książce pt. ''Związek zuchów, czyli młodych harcerzy''.
▲
[[Plik:Sloneczko zuchowe.png|thumb|250px|"Słoneczko zuchowe" odznaka zuchów dziewcząt przed II wojną światową]]
Ruch zuchowy żeński przejął inicjatywę opracowywania metodyki pracy gromad i w [[1920]] w gromadzie "Szafirowych zuchów" z [[Włocławek|Włocławka]] powstał pomysł oznaczania stopni zuchowych srebrnymi gwiazdkami umieszczanymi nad górną kieszenią mundurka. Od [[1922]] wprowadzono też słowa "[[Obietnica zucha|obietnica]]" zamiast "[[Przyrzeczenie Harcerskie|przyrzeczenie]]
W [[1923]] roku ukazał się w przekładzie [[Tadeusz Strumiłło (pedagog)|Tadeusza Strumiłły]] pierwszy tomik "Wilcząt" [[Robert Baden-Powell|Roberta Baden-Powella]], który został uznany za podstawowy podręcznik do pracy z zuchami. Jego drugą część "Sprawności wilczęce" wydano w [[1928]] roku.
Linia 20 ⟶ 24:
W [[1927]] w organizacji żeńskiej było 45 gromad zuchowych, w męskiej zaś 7 drużyn wilcząt. W tymże roku pojawiła się też koncepcja przejęcia przez ruch zuchowy żeński gromad wilczęcych. Nie doszło do realizacji tego pomysłu ponieważ różnice w metodyce były zbyt duże.
Na początku [[lata 30. XX wieku|lat 30.]] tworzeniem nowej koncepcji pracy z zuchami - wilczętami, w Organizacji Harcerzy ZHP, zajął się [[harcmistrz|hm.]] [[Aleksander Kamiński]], wykorzystując poprzednie doświadczenia (m.in. [[Jadwiga Zwolakowska|Jadwigi Zwolakowskiej]]). W [[1931]] roku na kursie wodzów gromad wprowadził zabawy o nowej tematyce, bliskiej dzieciom. Były one proste, odpowiadające ówczesnej rzeczywistości. Tak jak rok [[1926]] był przełomowy dla ruchu zuchowego dziewcząt, tak rok [[1931]] zadecydował o rozwoju gromad zuchowych chłopców. W [[1932]] ukazała się jego książka pt. "[[Antek Cwaniak]]", drukowana poprzednio w odcinkach w czasopiśmie harcerskim "[[Na Tropie]]". Kamiński zawarł w niej główne założenia [[metodyka zuchowa|metodyki zuchowej]]. Książka ta w znaczący sposób wpłynęła na pracę zuchową Organizacji Harcerzy ZHP, stała się podręcznikiem – czytanką wodzów zuchowych. W tym roku liczba zuchów przekroczyła 25 tys. w 833 gromadach.
Tak żywiołowy wzrost liczby zuchów spowodował konieczność intensywnego szkolenia kadry. W [[1933]] ukazała się kolejna książka Aleksandra Kamińskiego – "Książka wodza zuchów" – podręcznik pracy z zuchami, zaś [[Jadwiga Zwolakowska]] wydała podręcznik ''W gromadzie zuchów'', a następnie ''Piosenki i tańce zuchowe'', ''Opowiadania zuchowe'', ''Gry zuchowe''. Efektem jej współpracy z [[Aleksander Kamiński|Aleksandrem Kamińskim]] była wspólna dla chłopców i dziewcząt rota ''Prawa zucha'', przyjęta w październiku [[1934]]. Nastąpił żywiołowy rozwój gromad zuchowych. Jednocześnie ujednolicano i ulepszano formy pracy.
| |||