Prawo lotnicze: Różnice pomiędzy wersjami

Zasadą polskiej przestrzeni powietrznej jest swoboda lotów cywilnych i równy dostęp dla użytkowników. Ograniczenia tej zasady nie mogą naruszać wiążących Polskę przepisów międzynarodowych. Rząd RP może wprowadzić ograniczenia z uwagi na: ważny interes polityki zagranicznej, obronność i bezpieczeństwo kraju, istotny interes gospodarczy albo z powodu zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych (np. uchwała Rady Bezpieczeństwa [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]]). W polskiej przestrzeni działają służby żeglugi powietrznej, a w obrębie lotnisk działają cywilne lub wojskowe służby ruchu lotniczego. Przestrzeń podzielona jest na kontrolowana i niekontrolowaną. Zapewnione są służby ratownicze. Użytkownik polskiej przestrzeni podlega poleceniom służb ruchu lotniczego, dowództwa obrony powietrznej i statków wojskowych. Znaków i sygnałów lotniczych wolno używać tylko w określonym celu. Loty statków bezzałogowych ([[Bezzałogowy statek powietrzny|UAV]]) są w polskiej przestrzeni powietrznej dozwolone. Warunkiem jest wyposażenie takiego statku w urządzenia nawigacji i łączności, jak w statku załogowym w sytuacji lotu z widocznością ([[VFR]]) lub lotu według wskazań przyrządów ([[IFR]]) w danej klasie przestrzeni. Wyjątkiem są bezzałogowe statki powietrzne, których masa startowa nie przekracza 25 kg. Są one ogólnie dopuszczone do lotów w celach rekreacyjnych lub sportowych, bez obowiązku posiadania pozwolenia czy świadectwa kwalifikacji<ref>{{Cytuj|autor=|tytuł=Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 marca 2013 r. w sprawie wyłączenia zastosowania niektórych przepisów ustawy – Prawo lotnicze do niektórych rodzajów statków powietrznych oraz określenia warunków i wymagań dotyczących używania tych statków|czasopismo=Dz.U. 2013 poz. 440|data=26 marca 2013|url=http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20130000440}}</ref>.