Wiersz toniczny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Bot: Przenoszę 2 linków interwiki do Wikidata, znajdziesz je teraz w zasobie d:q4460510 |
dodany przykład obcojęzyczny |
||
Linia 9:
Dzięki regularnemu układowi zestrojów akcentowych w poszczególnych wersach wybija się rytm, tempo muzyczne strofy.
Najpopularniejszymi formatami wiersza tonicznego są w literaturze polskiej trójakcentowiec i sześcioakcentowiec<ref>Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003, s. 105-117.</ref>.
Poeci, którzy stosowali wiersz toniczny, to m.in. [[Władysław Broniewski]], [[Julian Tuwim]], [[Kazimiera Iłłakowiczówna]], [[Tadeusz Gajcy]].
Wiersz toniczny był charakterystyczny dla wersyfikacji staroangielskiej i po części średnioangielskiej<ref>Monika Opalińska, To the rhythm of poetry. A study of late Old English metrical prayers, Warszawa 2013.</ref>. Występuje on również w metryce nowoangielskiej, zwłaszcza w poezji [[Gerard Manley Hopkins|Gerarda Manleya Hopkinsa]]<ref>Na ten temat pisał polski tłumacz liryki Hopkinsa, Stanisław Barańczak. Zobacz Gerard Manley Hopkins, Wybór poezji, Kraków 1981.</ref>. Robert Browning wierszem tonicznym czteroakcentowym napisał długi wiersz The Statue and the Bust:
There’s a palace in Florence, the world knows well,
And a statue watches it from the square,
And this story of both do the townsmen tell.
Ages ago, a lady there,
At the furthest window facing the east,
Asked, “Who rides by with the royal air?”
The bridesmaids’ prattle around her ceased:
She leaned forth, one on either hand;
They saw how the blush of the bride increased.
[[Kategoria:Metryka i wersyfikacja]]
| |||