Bułgarski Kościół katolicki: Różnice pomiędzy wersjami

Z powodu [[Wojny bałkańskie|wojen bałkańskich]] i towarzyszącym im prześladowaniom grekokatolików około 10 000 katolickich Bułgarów była zmuszona do ucieczki z zamieszkiwanych przez siebie obszarów Macedonii i Tracji do Bułgarii{{odn|KAE|1}}. Zostały zamknięte seminarium duchowne w Salonikach, Bułgarskie Liceum w Edirne oraz inne charytatywne instytucje kościelne. W 1915 roku biskup Michał Petkow przeniósł się do Sofii{{odn|KEA|5}}, skąd administrował diecezją aż do końca [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. W 1916 roku bp Epifaniusz Szanow został internowany{{odn|KAE|1}}, a następnie w 1919 roku wydalony z terytorium [[Królestwo Grecji (1832-19241832–1924)|Grecji]]{{odn|KEA|7}}, w którym znalazły się Saloniki. Udał się na wygnanie do rodzinnej wioski w Bułgarii, gdzie w 1921 roku dostał ze Stolicy Apostolskiej zwolnienie z urzędu{{odn|KEA|7}}. W tym samym roku umarł również bp Petkow. W tej sytuacji tymczasowym administratorem apostolskim obydwóch wikariatów{{u|a}} mianowano archimandrytę Christophera Kondowa, a [[Kongregacja ds. Kościołów Wschodnich]] wyznaczyła do pomocy swojego przedstawiciela [[Egzarchat apostolski Istambułu|egzarchę]] [[Isaias Papadopoulos|Isaiasa Papadopoulosa]] {{odn|KEA|9}}. W 1924 roku Kondow, ze względu na zły stan zdrowia, złożył rezygnację, a jego obowiązki przejął Jozafat Kozarow{{odn|KEA|9}}.