Wersja z 00:56, 28 paź 2016 edytuj MastiBot (dyskusja \| edycje) Boty 3 417 486 edycji m Bot poprawia nazwę sekcji; zmiany kosmetyczne ← poprzednia edycja		Wersja z 00:16, 1 gru 2016 edytuj anuluj edycję Paweł Ziemian BOT (dyskusja \| edycje) Boty 1 384 060 edycji m zamieniam magiczny ISBN na szablon następna edycja →
Linia 25: Uzyskał maturę w gimnazjum w Nowym Sączu w czerwcu 1918 i zapisał się w październiku na studia historyczne na [[Uniwersytet Jagielloński\|Uniwersytecie Jagiellońskim]]. W listopadzie 1918 porzucił studia wstępując ochotniczo do [[Ukraińska Armia Halicka\|Ukraińskiej Armii Halickiej]], w czasie [[wojna polsko-ukraińska\|wojny polsko-ukraińskiej]] służył w artylerii UHA. Zachorował na [[dur brzuszny\|tyfus]], po zakończeniu działań wojennych powrócił do Krakowa, gdzie późną jesienią 1919 rozpoczął studia geograficzne na [[Uniwersytet Jagielloński\|Uniwersytecie Jagiellońskim]]. Ukończywszy studia, uzyskał tam [[doktor (stopień naukowy)\|doktorat]] i [[habilitacja\|habilitację]] pod kierownictwem naukowym prof. [[Ludomir Sawicki\|Ludomira Sawickiego]]. W latach 1924-1928 był nauczycielem [[gimnazjum\|gimnazjalnym]]. W 1924 wziął udział w zorganizowanym w Pradze zjeździe słowiańskich geografów i etnografów. W 1931 został pełnym członkiem [[Towarzystwo Naukowe im. Szewczenki\|Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki]], stając na czele powołanej przez siebie komisji geograficznej. W latach 1928-1939 roku był docentem i wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czerwcu 1939 cofnięto mu prawo wykładania na UJ. Wyjechał na wieś, [[kampania wrześniowa\|atak Niemiec na Polskę]] zastał go w [[Myślenice\|Myślenicach]]. W 1940 został profesorem [[Wolny Uniwersytet Ukraiński\|Wolnego Uniwersytetu Ukraińskiego]] w [[Praga\|Pradze]]<ref>''Кубiйович Володмир'' w: ''Енциклопедія історії України'': Т. 5. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2008, Wyd. «Наукова думка». {{ISBN \|966-00-0632-2}}, s.442.</ref>. Był autorem wielu prac z etnografii, demografii i geografii [[Karpaty\|Karpat]]. Podczas [[II wojna światowa\|II wojny światowej]] był przewodniczącym [[Ukraiński Komitet Centralny\|Ukraińskiego Komitetu Centralnego]] w [[Kraków\|Krakowie]]. Komitet odpowiadał za działalność socjalną na rzecz [[weteran]]ów, edukację, działalność na rzecz poboru ochotników oraz przedsięwzięcia gospodarcze. Komitet był w latach 1939-1945 uznawany jako ukraińskie przedstawicielstwo wobec niemieckiej administracji okupacyjnej [[Generalne Gubernatorstwo\|Generalnego Gubernatorstwa]]. Będąc zwolennikiem [[OUN-M]] (frakcji [[Andrij Melnyk\|Andrija Melnyka]] w Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów)<ref>[[Ryszard Torzecki]], ''Kwestia ukraińska w polityce III Rzeszy 1933-1945'', Warszawa 1972, s. 236</ref> zatrudniał na kierowniczych stanowiskach w UCK ludzi związanych z ugrupowaniem Melnyka<ref>Ryszard Torzecki, ''Kwestia ukraińska w polityce III Rzeszy 1933-1945'', Warszawa 1972, s. 199, przyp. 12</ref>. 18 kwietnia 1941 roku złożył na ręce gubernatora [[Hans Frank\|Hansa Franka]] memoriał, w którym domagał się wydzielenia w Generalnym Gubernatorstwie terytorium [[Łemkowszczyzna\|Łemkowszczyzny]] (wzdłuż linii: [[Dukla]], [[Brzozów]], [[Dynów]], [[Przeworsk]]) i [[Ziemia chełmska\|Chełmszczyzny]] w granicach [[Traktat brzeski (9 lutego 1918)\|traktatu brzeskiego]] jako terenu, który Ukraińcy traktowaliby jako własny etnograficznie, a skąd Polacy mieli być wysiedleni. 21 czerwca 1941 wnioski memoriału zostały przez Franka odrzucone<ref>[[Ryszard Torzecki]], ''Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej'', Warszawa 1993, Wyd. PWN, {{ISBN \|83-01-11126-7}} s.55. Por też. Володимир Кубійович [http://diasporiana.org.ua/istoriya/87-kubiyovich-v-ukrayintsi-v-generalniy-guberniyi-1939-1941/ ''Українці в Ґенеральній Губернії 1939-1941 - Історія Українського Центрального Комітету''], Chicago 1975 s. 417-428, tam też pełen tekst memoriału i naniesiona odpowiedź Hansa Franka s. 543-586. (język ukraiński i [[język niemiecki\|niemiecki]]).</ref>. Po [[Atak Niemiec na ZSRR\|ataku III Rzeszy na ZSRR]] i utworzeniu [[Dystrykt Galicja\|Dystryktu Galicja]] Kubijowycz proponował z kolei wysiedlenie Polaków z Dystryktu Galicja do innych dystryktów Generalnego Gubernatorstwa, a Ukraińców z innych dystryktów do Dystryktu Galicja. Koncepcję tę podtrzymywał do końca 1943 roku, jednak nie doszło do jej realizacji z powodu braku zainteresowania Hansa Franka<ref>[[Ryszard Torzecki]], ''Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej'', Warszawa 1993, Wyd. PWN, {{ISBN \|83-01-11126-7}}, s. 214</ref><ref>[[Grzegorz Motyka (historyk)\|Grzegorz Motyka]] "Tak było w Bieszczadach. Walki polsko-ukraińskie w Polsce 1943-1948", Warszawa 1998 str. 86</ref>. {{Link-interwiki\|pl=Dieter Pohl\|lang=de\|tam=Dieter Pohl (Historiker)\|tekst= Dieter Pohl}} uważa, że w świetle brutalności [[Wysiedlenia Polaków podczas II wojny światowej dokonane przez Niemców\|wysiedleń, które miały miejsce poprzednio w Polsce]], Kubijowycz musiał sobie zdawać sprawę z konsekwencji swoich żądań<ref>"Hier ging es dem UZK um ''ethnische Flurbereinigung'' zugunsten der Ukrainer. Angesichts der Brutalität der bisherigen nationalsozialistischen Umsiedlungen in Polen mußte sich Kubijovyc über die möglichen Konsequenzen seiner Forderung im klaren sein". Dieter Pohl, ''Nationalsozialistische Judenverfolgung in Ostgalizien 1941-1944. Organisation und Durchführung eines staatlichen Massenverbrechens'', Monachium 1997, {{ISBN \|3-486-56313-0}} s. 41.</ref>. {{osobny artykuł\|Ukrainizacja ziemi chełmskiej}} Linia 56: * [http://chtyvo.org.ua/authors/Kubiovych/Atlias_Ukrainy_i_sumezhnykh_kraiv/ ''Атляс України й сумежних країв''], Львів 1937 * ''Lage, Grenzen und Territorium der ukrainischen Gebiete. Mit einer Falt und mehreren Textkarten'', Berlin 1942. * (redakcja) ''Ukraine: A Concise Encyclopadia'', Vol. 1, Toronto: University of Toronto Press 1963, {{ISBN \|0-8020-3105-6}}. * (redakcja) ''Ukraine: A Concise Encyclopadia'', Vol. 2, Toronto: University of Toronto Press 1963, {{ISBN \|0-8020-3105-6}}. * ''Naukowi Praci'', t. I, Paryż – Lviv 1996. * [http://chtyvo.org.ua/authors/Kubiovych/Zminy_v_stani_naselennia_Ukrainskoi_RSR_u_19591969_rr/ ''Зміни в стані населення Української РСР у 1959—1969 рр.''] ''Український історик'' 1972, Nr 01-02 (33-34) Linia 64: == Bibliografia, literatura, linki == * ''Кубiйович Володмир'' w: ''Енциклопедія історії України'': Т. 5. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2008, Wyd. «Наукова думка». {{ISBN \|966-00-0632-2}}, s.440-444. * Володмир Кубiйович, ''Менi 85'' München 1985, [http://diasporiana.org.ua/memuari/2073-kubiyovich-v-meni-85/ wersja elektroniczna autobiografii Wołodymyra Kubijowycza] * [[Paul Robert Magocsi]], ''A History of Ukraine'', Toronto: University of Toronto Press 1996, {{ISBN \|0-8020-0830-5}}. * Marek Radomski, ''Sprawa pozbawienia prawa wykładu docenta UJ, dra Włodzimierza Kubijowicza w czerwcu 1939 roku'' w: ''[[Zeszyty Historyczne]]'', z. 123, Paryż 1998, wyd. [[Instytut Literacki]], {{ISBN \|2-7168-0170-3}}, s. 27-48. * Ołeh Szablij, ''Volodymyr Kubijovyč''. ''Encyklopedija žyt'ja i tvorenija'', 2000. * ''Staat und Gesellschaft im Kriege 1939 bis 1945''. {{ISBN \|3-421-06528-4}} 2005. (Kubijovyč, s. 947-949) * [[Ryszard Torzecki]], ''Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej'', Warszawa 1993 Wyd. [[Wydawnictwo Naukowe PWN\|PWN]], {{ISBN \|83-01-11126-7}} * [http://www.shevchenko.org/ ''Towarzystwo Naukowe im Szewczenki'']

Wołodymyr Kubijowycz: Różnice pomiędzy wersjami