Bacówka (chata pasterska): Różnice pomiędzy wersjami

 

== Stawianie szałasu ==

 

''Osada, która potrzebowała nowych pastwisk, wynajmowała wspólnie koziarza; (...) brał on ze sobą do lasu pięć do sześciu kóz, psa, siekierę i kopaczkę i z tym wiosną wyruszał w puszczę, w miejsce, gdzie miała w przyszłości powstać polana. Tam budował sobie szałas i żywiąc się przez całe lato mlekiem kozim odrąbywał korę większych drzew. (...) Jesienią wracał do wsi, by znów wiosną powrócić w to samo miejsce, gdzie zastawał „suchary", czyli wyschnięte drzewa. Rozniecał pod nimi ogniska i pilnował ich przez kilka dni, dopóki ogień nie wdarł się do wnętrza drzewa. Takie drzewo tliło się przez kilka tygodni, dopóki się nie zwaliło - „tram" dopalał się już na ziemi. Tym sposobem wielkie drzewa waliły się same zżarte ogniem, mniejsze wycinał i spalał koziarz. (...) Kiedy po kilku latach koziarz skończył „cierchlenie" („cierchlić" oznacza odzieranie z kory) i wypalanie drzew, na nowo powstałą polanę, zwaną teraz „cierchłą", przychodził „owczarz z kierdelem " i budował szałas i koszar''<ref>{{Cytuj|autor=|autor r=Anna Kowalewska-Lewicka|rozdział=Gospodarka i trzebież żarowa w Karpatach Polskich w XIX i XX wieku|tytuł=Etnografia polska|data=1961|opis=Tom 5|miejsce=Wrocław - Warszawa - Kraków|wydawca=Zakłada Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo PAN|s=109}}</ref>''.''