Saddam Husajn: Różnice pomiędzy wersjami

Spójności państwa i poczuciu jedności jego obywateli kres położyła [[irańska rewolucja islamska]]. Pod jej wpływem wielu szyitów stanęło w opozycji przeciwko zdominowanemu przez sunnitów rządowi na południu kraju doszło do fali buntów szyickich. Choć początkowo stosunki między obydwoma państwami były dość dobre, wkrótce dały o sobie znać różnice ideologiczne – rząd irański składał się z szyickich islamistów, natomiast rząd Iraku był rządem świeckim. Na początku 1980 między krajami doszło do kilku starć granicznych. Rząd uznał nowo powstały rząd Iranu za ''słaby'' – kraj był pogrążony w stanie ciągłych zamieszek, a przywódcy tego kraju wyrzucili z wojska tysiące oficerów i żołnierzy którzy nie podzielali ich poglądów<ref>Tripp 2010, s. 223.</ref>.▼

Irańczycy wysyłali do Iraku szyicką propagandę religijną oraz finansowali szyitów. W kilku szyickich miastach doszło do rebelii zwolenników secesji i zjednoczenia z Iranem. W odpowiedzi doszło do deportacji stu tysięcy szyitów do Iranu, rozpoczęto także proces podburzania Arabów zamieszkujących [[Chuzestan]] (zwany również jako Arabistan, region ten był do 1924 autonomicznym księstwem Persji) przeciwko [[teokracja|teokratycznemu]] rządowi. Husajn rozpoczął akcje przeciwko szyickiej grupie al Dawa al Islamijja (Głos Islamski)<ref>Malik s.75</ref>. W rezultacie szyici przeprowadzali coraz śmielsze akcje [[terroryzm|terrorystyczne]]. W trakcie wizyty szefa dyplomacji, Tarika Aziza na uniwersytecie al Mustansirija w Bagdadzie, ekstremiści dokonali nieudanego zamachu na jego życie. Następnie terroryści przeprowadzili nieudany zamach na ministra informacji, Nusifa al Dżasima. Na początku wiosny 1980 doszło do serii szyickich zamachów, w której zginęło wielu polityków i urzędników. W odwecie Husajn nakazał zabić ajatollaha Sadra<ref>Malik s.75-76</ref>.▼

Na krótko przed spodziewaną wojną z Iranem rozpoczął akcję zbierania poparcia. Na łamach międzynarodowych spotkań ogłaszał że teokratyczne państwo to ''plaga ludzkości''. Kampanię wymierzoną przeciwko Iranowi umożliwił sam reżim tego państwa – skrajni szyici wydalili z rządu polityków centrystycznych, a ich miejsce zajęli fanatycy religijni. Dzięki radykalizacji Iranu zdobył nieformalny tytuł przywódcy i obrońcy świata cywilizacji arabskiej. Choć Irak znalazł się przez pewien czas w stanie izolacji po swoich atakach na rząd Egiptu i tamtejszego prezydenta, [[Anwar as-Sadat|Anwara Sadata]] (po porozumieniu w [[Camp David]], które Egipcjanie zawarli z Izraelem a które Husajn uznał za zdradę), szybko odzyskał międzynarodowe poparcie. Wraz z wieloma państwami kręgu cywilizacji islamskiej i arabskiej potępił [[radziecka interwencja w Afganistanie|radziecką interwencję w Afganistanie]] z zimy 1979. W roku starcia z Iranem rząd Iraku ogłosił doktrynę programu panarabskiego w którym wezwał do sojuszu wszystkich przywódców świata arabskiego w celu zwalczania prób obcych ingerencji w sprawy wewnętrzne Arabów. Husajn zdobył się nawet na poprawę stosunków z [[Arabia Saudyjska|Arabią Saudyjską]], monarchią skrajnie religijną, która nie pozostawała w dobrych stosunkach z sekularystami z Iraku. U Saudyjczyków wywalczył wsparcie finansowe (kilka miliardów dolarów amerykańskich) oraz ułatwienia dla transportu przez terytorium królestwa<ref>Malik s.76-77</ref>.▼