Wojny diadochów: Różnice pomiędzy wersjami

Dążenie Antygona do ponownego zjednoczenia ziem podbitych przez Aleksandra III prowadziło do kolejnych tarć i konfliktów z innymi diadochami przerywanych okresowymi porozumieniami. Walki prowadzone były na wielu frontach. W latach [[311 p.n.e.|311]]-[[302 p.n.e.]] udało się Antygonowi zdobyć morską [[Hegemonia|hegemonię]] i jedynie grecka wyspa [[Rodos (wyspa)|Rodos]] pozostała poza jego wpływami, zdołała również zachować sojusz z Ptolemeuszem. W [[306 p.n.e.]] Antygon ogłosił się królem (gr. βασιλεύς ''basileus''). Proklamacja ta miała na celu podkreślenie jego aspiracji do odgrywania roli dziedzica Aleksandra III po zniknięciu Argeadów. W [[305 p.n.e.|305]]/[[304 p.n.e.]] oficjalnie tytuł królewski przyjął Ptolemeusz syn Lagosa. Krok ten miał na celu podkreślenie jego niezależności względem Antygona (przed ogłoszeniem się królem Ptolemeusz oficjalnie sprawował funkcję satrapy Egiptu, choć rozporządzał władzą królewską, a sami Egipcjanie uważali go już wcześniej za króla. Wkrótce tytuły królewskie przyjęli Lizymach, Kassander i Seleukos. W [[301 p.n.e.]] członkowie koalicji zdecydowali się na ostateczne złamanie potęgi Antygona. W bitwie która rozegrała się pod [[Bitwa pod Ipsos|Ipsos]] wzięli udział osobiście Kassander, Lizymach i Seleukos. Wojska Antygona poniosły klęskę, a on sam zginął. Posiadłości jego zostały podzielone pomiędzy członków koalicji w sposób następujący: