Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach<ref>{{Dziennik Ustaw|20162017|19902206}}</ref> (będącej uzupełnieniem ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o obywatelstwie polskim<ref>{{Dziennik Ustaw|2017|1462}}, z późn. zm.</ref>) „''cudzoziemcem jest każdy kto nie posiada obywatelstwa polskiego''.”<ref>Podobnie definiowały to przepisy wcześniejsze: Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 sierpnia 1926 r. o cudzoziemcach – art. 1 ({{Dziennik Ustaw|1926|83|465}}), Ustawa z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach – art. 1 ({{Dziennik Ustaw|1963|15|77}}), Ustawa z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach – art. 2 ({{Dziennik Ustaw|1997|114|739}}) i Ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach – art. 2 ({{Dziennik Ustaw|2003|128|1175}}).</ref> Oznacza to, że ustawa wskazuje na negatywną legalną definicję cudzoziemca. Według art. 5 ustawy o cudzoziemcach – cudzoziemca, który jest obywatelem dwóch lub większej liczby państw traktuje się jako obywatela tego państwa, którego dokumentu użył podczas wjazdu na terytorium RP. Stąd [[podwójne obywatelstwo|dwupaństwowców]] trzeba traktować jakby byli obywatelami tylko jednego państwa<ref>„Materialne prawo administracyjne” Z. Leoński, wyd. C.H. Beck, wyd. 9, s. 60.</ref>. W Polsce sprawami cudzoziemców zajmuje się [[Urząd do Spraw Cudzoziemców]] z siedzibą w Warszawie przy ul. Koszykowej 16<ref>[http://www.udsc.gov.pl/ Strona Urzędu do Spraw Cudzoziemców].</ref>.
Oprócz ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. status cudzoziemców regulują również inne akty prawne, jak np.:
