Korweta: Różnice pomiędzy wersjami

Korwety budowane po II wojnie światowej, wobec braku potrzeb konwojowych, służyły w większym stopniu do zadań patrolowych i dozorowych; nazywane też są dozorowcami. Wyporność korwet pozostała w granicach 500–1000 ton, prędkość wzrosła do 20–30 w. Pojawiło się na nich bogatsze wyposażenie elektroniczne i nowsze środki do wykrywania i [[zwalczanie okrętów podwodnych|zwalczania okrętów podwodnych]], jak wyrzutnie [[rakietowa bomba głębinowa|rakietowych bomb głębinowych]], a na niektórych typach kierowane [[torpeda|torpedy]]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowi jedno lub kilka automatycznych [[działo uniwersalne|dział uniwersalnych]] i działka przeciwlotnicze. Wraz z rozwojem techniki rakietowej pod koniec lat 60. XX wieku na części korwet pojawiła się także wyrzutnia [[przeciwlotniczy pocisk rakietowy|przeciwlotniczych pocisków rakietowych]] bliskiego zasięgu (m.in. rosyjskich pocisków [[Osa-M]]).

W latach 70. XX w.wieku pojawił się także drugi współczesny rodzaj korwet – '''korwety rakietowe''', przeznaczone do zwalczania okrętów nawodnych, uzbrojone w [[Przeciwokrętowy pocisk manewrujący|przeciwokrętowe pociski rakietowe]] (woda–woda). Mają one z reguły także jedno działo uniwersalne kalibru 57–76 mm i działka przeciwlotnicze. Korwety rakietowe są zbliżone do [[kuter rakietowy|kutrów rakietowych]], lecz nieco większe i czasami uzbrojone także w rakiety przeciwlotnicze, posiadają też bogatsze wyposażenie elektroniczne. Do korwet tego rodzaju należą radzieckie [[korwety rakietowe projektu 1234|projektu 1234]] (oznaczenie NATO: ''Nanuchka'', klasyfikowane oficjalnie jako małe okręty rakietowe - ''małyj rakietnyj korabl''). Rozgraniczenie w klasyfikacji między kutrami a korwetami rakietowymi nie jest jednak ostre ani jednolite, czego przykładem są radzieckie okręty [[Okręty projektu 1241|projektu 1241]] (NATO: ''Tarantul''), przez różne źródła klasyfikowane jako korwety, kutry rakietowe lub małe okręty rakietowe.