Jan Grot: Różnice pomiędzy wersjami

W 1322 oczyścił się z zarzutów [[Jan Muskata|Jana Muskaty]] o sprzeniewierzenie pieniędzy zbieranych na [[Świętopietrze|kolektę papieską]]. W 1328 jego wysłannik zdefraudował 20 grzywien złota, przeznaczonego dla papieża. W 1329 po raz drugi padł ofiarą oszustwa, gdy wysłany przez niego [[Zakon krzyżacki|zakonnik krzyżacki]] zawłaszczył pieniądze biskupa. Wszedł wówczas w konflikt z kolektorem i nuncjuszem papieskim w Polsce [[Piotr z Alwerni|Piotrem z Alwerni]], który oskarżał go o rabunek dóbr kościelnych. Papież w 1334 odwołał nuncjusza. Stanął na czele opozycji wobec [[Kazimierz Wielki|króla, Kazimierza III. Wielkiego]], niechętny jego polityce ustępstw wobec Krzyżaków. W 1334 rzucił [[Ekskomunika|klątwę]] na króla i nałożył [[interdykt]] na diecezję. Wystąpił w obronie wolności biskupstwa krakowskiego wobec monarchii i przeciwko jej obciążeniom finansowym na rzecz państwa. W odpowiedzi Kazimierz oskarżył biskupa przed papieżem o zdradzanie tajemnic stanu, nawoływanie do buntu i nadużycia w nadawaniu [[Beneficjum|beneficjów kościelnych]]. Napominany przez papieża do pojednania z królem, pozostał nieprzejednany. W 1338, gdy [[Ekskomunika|ekskomunikowany]] król wszedł do katedry [[wawel]]skiej biskup przerwał nabożeństwo. Najechał zbrojnie na Wawel, pod nieobecność króla, by uwolnić swojego sługę. Stał się jednym z głównych świadków w [[Proces warszawski 1339|procesie warszawskim]] w 1339 przeciwko Krzyżakom. Posłował do papieża do [[Awinion]]u w celu zatwierdzenia wyroku tego procesu. W 1341 papież mianował go swoim komisarzem do pertraktacji z zakonem krzyżackim, w tym roku otrzymał też [[paliusz]] arcybiskupi. W 1343 pojednał się z królem, Kazimierzem III, nie podpisał się jednak pod [[Pokój kaliski|pokojem kaliskim]] (1343).