Boeing 717: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Historia: Poprawienie linku
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Bot poprawia linkowanie wewnętrzne oraz wykonuje inne drobne poprawki
Linia 66:
}}
[[Plik:Boeing 717-200 EZ-A107.jpg|thumb|350px|Boeing 717-200 w barwach [[Turkmenistan Airlines]]]]
'''Boeing 717''' – samolot z rodziny [[McDonnell Douglas DC-9|DC-9]]/[[McDonnell Douglas MD-80|MD-80]]/[[McDonnell Douglas MD-90|MD-90]]. Jest jedynym liniowcem Douglasa, którego produkcja po połączeniu [[Boeing Company|Boeinga]]a] z [[McDonnell Douglas]] w 1997 roku została utrzymana. Jest to 100-miejscowy samolot przeznaczony do intensywnej eksploatacji na krótkich trasach regionalnych.
 
== Historia ==
[[McDonnell Douglas]] po raz pierwszy poinformował o MD-95 na [[Paris Air Show|paryskich pokazach lotniczych]] w czerwcu 1991 roku. W tym czasie firma ta zakładała początek programu na koniec 1991 roku i pierwszy lot w czerwcu 1994 roku. Plan ten okazał się niemożliwy do zrealizowania i program ruszył dopiero w październiku 1995 roku, kiedy linia [[ValuJet]] (obecnie [[AirTran Airlines]]) zamówiła 50 sztuk z opcją zakupu kolejnych 50 egzemplarzy.
 
W styczniu 1998 roku firma [[Boeing Company|Boeing]] (już po fuzji z [[McDonnell Douglas]] z sierpnia 1997 roku) po raz kolejny wprowadziła konstrukcję na rynek – tym razem jako model 717-200. Ciekawostką jest to, że było to drugie użycie oznaczenia 717, gdyż wcześniej numer ten był przeznaczony dla wojskowej rodziny [[C-135]]/[[KC-135]]. Pierwszy lot 717-200 odbył się 2 września 1998 roku. Maszyna uzyskała certyfikat 1 września 1999 roku i wkrótce potem, 23 września, miała miejsce pierwsza dostawa – do [[AirTran Airlines]].
 
== Oferowane wersje ==
Linia 80:
 
== Produkcja ==
W proces produkcyjny samolotu zaangażowanych było wiele firm z całego świata, wśród nich: Alenia (kadłub), Korean Air (dziób), AIDC, [[Republika Chińska|Taiwan]] (część ogonowa), ShinMaywa, [[Japonia]] (pylony silników oraz stabilizatory poziome), Israel Aircraft Industries (podwozie) oraz Fischer, Austria (wnętrze). [[Ostateczny montaż płatowca]] odbywał się w fabryce [[Boeing Company|Boeinga]]a] w [[Long Beach (Kalifornia)|Long Beach]], w tym samym budynku, w którym produkowane były [[DC-9]] oraz [[MD-80]]. Znajdowała się tam ruchoma linia konstrukcyjna, gdzie składany samolot przesuwał się z prędkością kilku centymetrów na godzinę wzdłuż wszystkich stanowisk montażu.
 
== Przyszłość konstrukcji ==
Na początku 2005 roku zarząd firmy [[Boeing Company|Boeing]] podjął decyzję o zakończeniu produkcji samolotu [[Boeing Company|Boeing]] 717. Produkcja trwała do roku 2006, kiedy to z taśmy produkcyjnej zjechał ostatni egzemplarz przeznaczony dla AirTran Airways. Decyzja ta została podjęta w związku z faktem, iż ówczesne zapotrzebowanie rynku na 717-ki nie wskazywało na potrzebę kontynuacji produkcji. Zamiast tego, [[Boeing Company|Boeing]] skupił się na ofercie związanej z modelem [[Boeing 737|737]] Next Generation, który w jednej z wersji występuje w wariancie 100 miejscowym.
 
We wrześniu 2012 sześciu użytkowników posiadało 143 sztuki modelu 717-200: [[Southwest Airlines]] (88 sztuk w barwach [[AirTran Airways]]), [[Hawaiian Airlines]] (18), [[Cobham Aviation Services Australia]] (13 na rzecz [[QantasLink]]), [[Blue1]] (9), [[Volotea]] (9), [[Turkmenistan Airlines]] (6)<ref>[http://web.archive.org/web/20121108011633/http://www.flightglobal.com:80/airspace/media/reports_pdf/world-airliner-census-2012-97713.aspx World Airliner Census 2012.] flightglobal</ref>. 88 sztuk należących do Southwest trafiło od 2013 roku do [[Delta Air Lines]].