Językoznawstwo diachroniczne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
|||
Linia 1:
{{Lingwistyka}}
'''Językoznawstwo diachroniczne''' (gr. ''día'' „przez”, ''chrónos'' „czas”), '''językoznawstwo historyczne''' – dział [[językoznawstwo ogólne|językoznawstwa ogólnego]] zajmujący się badaniem relacji, jakie występują między elementami [[język (mowa)|języka]] w różnych epokach jego rozwoju. Językoznawstwo diachroniczne bada więc [[Innowacja językowa|zmiany]], jakie zachodzą w języku z upływem czasu. Głównym zadaniem językoznawstwa diachronicznego jest opisanie tych zmian i sformułowanie na tej podstawie możliwie ogólnych zasad obowiązujących w ewolucji języków.
Jedną z pierwszych, najsławniejszych zasad tego typu, było [[prawo Grimma]] sformułowane w 1822 przez [[Jacob Grimm|Jacoba Grimma]] (w oparciu o pewne ustalenia [[Rasmus Kristian Rask|Rasmusa Kristiana Raska]]), ustalające przebieg tzw. pierwszej i drugiej [[przesuwka spółgłoskowa|przesuwki spółgłoskowej]] w niektórych [[język germański|językach germańskich]]. Jednak większość obserwacji i zasad formułowanych przez diachronistów ma znacznie węższe „ramy” i dotyczy zmian językowych o stosunkowo niewielkim zasięgu – najczęściej chodzi o jeden tylko język i zmianę, która w nim zachodzi na granicy dwóch epok.
| |||