Angielskie roszczenia do tronu Francji: Różnice pomiędzy wersjami

'''Angielskie roszczenia do tronu Francji''' − roszczenia [[Władcy brytyjscy|angielskich i następnie brytyjskich monarchów]] do tronu Francji wnoszone od [[1340]] do [[1801]]. Były jedną z przyczyn [[Wojnawojna stuletnia|wojny stuletniej]].

Izabeli]] – potomkiem dynastii Kapetyngów, której panowanie we Francji wygasło wobec braku bezpośrednich męskich następców tronu. Tron francuski przejęła boczna linia dynastii Kapetyngów – [[Walezjusze]]. Edward III oraz jego następcy nie zaprzestali jednak używania tytułu Króla Francji, tocząc z Anglią wojnę zwaną stuletnią. Przełomem w wojnie był rok [[1415]], w którym to Anglicy, wykorzystując wewnętrzne zatargi książąt francuskich, wznowili wojnę stuletnią, lądując w [[Normandia (kraina historyczna)|Normandii]]. W bitwie pod Azincourt król angielski [[Henryk V Lancaster|Henryk V]] dokonał sromotnego pogromu; Francuzi stracili 10 tys. rycerskiej szlachty. Dalsze działania, w następstwie tej klęski doprowadziły do dalszego upadku Francji i podpisania [[Traktat w Troyes|układu pokojowego w Troyes]]. [[Francuskie królowe i cesarzowe|Królowa]] [[Izabela Bawarska]] uznała w nim swojego [[Karol VII Walezjusz|syna Karola]] za nieślubne dziecko i w imieniu swojego chorego psychicznie męża – [[Karol VI Szalony|Karola VI]], wyznaczyła Henryka jego następcą. Dla umocnienia praw do tronu angielskiego króla postanowiono zawrzeć małżeństwo Henryka z córką Karola VI i Izabeli, [[Katarzyna de Valois|Katarzyną]] ([[27 października]] [[1401]] – [[3 stycznia]] [[1437]]). Ślub odbył się [[2 czerwca]] w katedrze w Troyes. Sukces Henryka miał bardzo krótki żywot. Henryk V zmarł [[31 sierpnia]] [[1422]], a Karol VI ledwie dwa miesiące później, [[21 października]] [[1422]]. Tron Anglii przypadł małoletniemu [[Henryk VI Lancaster|Henrykowi VI]]. W swojej ostatniej woli Henryk V mianował swoich braci [[Jan Lancaster|Jana]] i [[Humphrey Lancaster, 1. książę Gloucester|Humphreya]] regentami odpowiednio [[Francja|Francji]] i [[Anglia|Anglii]]. Henryk VI tytułował się od początku swojego panowania królem Anglii i Francji. Jednak angielskie panowanie we Francji od odsieczy [[Orlean]]u [[Joanna d’Arc|Joanny d’Arc]] i [[Karol VII Walezjusz|Karola VII]] w [[Reims]]) zaczęło chylić się ku upadkowi. Aby zapobiec katastrofie dokonano pośpiesznej koronacji Henryka na króla Francji, która odbyła się z całkowitym pominięciem ustalonego ceremoniału [[16 grudnia]] [[1431]] r. w katedrze [[Katedra Notre-Dame w Paryżu|Notre Dame]] w [[Paryż]]u. Koronacja ta niewiele zmieniła w sytuacji Anglików. Wkrótce Francuzi zdobyli [[Paryż]]. Mimo przegranej wojny stuletniej, Henryk VI i jego następcy tytułowali się królami Francji, a w herbie monarszym widniały francuskie [[Fleur-de-lis]].

Ostatnim monarchą brytyjskim tytułującym się królem Francji był [[Jerzy III Hanowerski|Jerzy III]]. Podczas negocjacji pokojowych z I republiką francuską na konferencji Lille, trwająca od lipca do listopada [[1797]] francuscy delegaci zażądali od króla Wielkiej Brytanii by porzucił tytuł króla Francji jako warunek pokoju. Wydany w [[1800]] [[Akt Unii zunii (1800)|Aktakt o Uniiunii]] nie wspominał o francuskich roszczeniach. Wielka Brytania uznała Republikę Francuską w Traktacie w Amiens w [[1802]]. Zmiana nie została uznana przez ówczesnego [[Jakobiccy pretendenci do tronu Anglii i Szkocji|jakobickiego pretendenta do tronu]] kardynała [[Henryk Benedykt Stuart|Henryka Benedykta Stuarta]]. On i jego następcy do dziś używają tytułów: króla Anglii, Szkocji, Francji i Irlandii.

* [[Henryk V Lancaster]] (21 maj 1420 – 31 sierpnia 1422) -– na mocy [[Traktat w Troyes|traktatu w Troyes]]

* [[Henryk VI Lancaster]] (31 sierpnia 1422 – 21 października 1422).