|
== Korespondencja ==
Isabelle de Charrière prowadziła szeroką korespondencję z wieloma osobami, w tym z intelektualistami takimi jak [[David-Louis Constant de Rebecque|David-Louis Constant d'Hermenches]], [[James Boswell]], [[Benjamin Constant]] i jej tłumacz [[język niemiecki|języka niemieckiego]] [[Ludwig Ferdinand Huber]].
W 1760 roku Isabelle spotkała Davida-Louisa Constanta d'Hermenchesa (1722–1785), żonatego szwajcarskiego oficera uważanego w społeczeństwie za [[Don Juan]]a. Po wielu wahaniach, potrzeba wyrażenia siebie przez Isabelle pokonała jej skrupuły i po drugim spotkaniu dwa lata później rozpoczęła z nim intymną i tajną korespondencję przez około 15 lat. Constant d'Hermenches miał być jednym z jej najważniejszych korespondentów.
Szkocki pisarz James Boswell spotykał się z nią często w Utrechcie i Zamku Zuylen w latach 1763-1764, kiedy studiował prawo na [[Uniwersytet w Utrechcie|Uniwersytecie w Utrechcie]]. Nazywał ją „Zélide”. Stał się stałym korespondentem przez kilka lat po opuszczeniu Holandii, idąc na [[Grand Tour]]. Napisał do niej, że nie był w niej zakochany. Ona odpowiedziała: „Zgadzamy się, ponieważ nie mam talentu do podporządkowania”. W 1766 r. wysłał warunkową propozycję do ojca po spotkaniu z jej bratem w Paryżu, ale ojcowie nie zgodzili się na małżeństwo.
W 1786 r. Mme de Charrière spotkała w Paryżu siostrzeńca Constanta d'Hermenchesa, pisarza Benjamina Constanta. Kilka razy odwiedzał ją w Colombier. Tam napisali razem [[powieść epistolarna|powieść epistolarną]] i rozpoczęła się wymiana listów, która potrwa do końca jej życia.
Miała także interesującą korespondencję ze swoim tłumaczem niemieckiego Ludwigiem Ferdinandem Huberem.
== Utwory ==
Isabelle de Charrière pisała powieści, broszury i sztuki teatralne oraz komponowała muzykę. Jej najbardziej wydajny okres nastąpił dopiero po wielu latach pobytu w Colombier. Tematy obejmowały jej wątpliwości religijne, szlachetność i wychowanie kobiet.
Jej pierwsza powieść, „Le Noble”, została opublikowana w 1763 r.<ref>[http://literatuurmuseum.nl/media/uploads/image/zuylen05-1980x_.jpg Title page Le Noble, Conte moral 1763 in Royal Library The Hague]</ref> To była satyra przeciwko szlachcie i chociaż została opublikowana anonimowo, jej tożsamość została wkrótce odkryta i jej rodzice wycofali dzieło ze sprzedaży. Potem napisała portret siebie dla swoich przyjaciół: „Portret de Mll de Z., sous le nom de Zélide, fait par elle-même. 1762.” W 1784 roku opublikowała dwie powieści „Lettres neuchâteloises” i „Lettres de Mistress Henley publiée par son amie”. Obie były epistolarne – forma, którą nadal faworyzowała. W 1788 roku opublikowała swoje pierwsze pamflety na temat sytuacji politycznej w Holandii, Francji i Szwajcarii.
Jako wielbicielka filozofa [[Jean-Jacques Rousseau]] pomagała w pośmiertnej publikacji jego dzieła „Wyznania” w 1789 roku. Mniej więcej w tym czasie napisała również własne pamflety na temat Rousseau.
[[Rewolucja francuska]] spowodowała, że wielu szlachciców uciekło do [[Neuchâtel]], a Mme de Charrière zaprzyjaźniła się z niektórymi z nich. Ale opublikowała także prace krytykujące postawy arystokratycznych uchodźców, z których większość, jak czuła, nic się nie nauczyła z rewolucji.
Napisała lub przynajmniej zaplanowała słowa i muzykę do kilku utworów muzycznych, ale żaden nie przetrwa poza fragmentami. Wysłała libretto „Les Phéniciennes” do [[Mozart]]a, mając nadzieję, że to postawi, ale nie jest znana żadna odpowiedź. Wszystkie jej utwory muzyczne znajdują się w tomie 10 jej „Œuvres complètes”; obejmują one sześć menuet na [[kwartet smyczkowy]], dziewięć [[sonata fortepianowa|sonat fortepianowyh]] i dziesięć arii i romansów.<ref name="Grove">{{GroveOnline|title=Belle van Zuylen|author=Marius Flothius|access-date=January 15, 2014}}</ref><ref>[https://fr.wikisource.org/wiki/Auteur:Isabelle_de_Charri%C3%A8re See her music at Wikisource]</ref>
| 