Malarstwo etruskie jest najlepiej zachowaną dziedziną sztuki etruskiej. Liczne [[fresk]]i figuralne zdobiły wnętrza grobowców. Najstarsze, pochodzące z VII i VI w. p.n.e. są w stylu orientalnym. Ich tematyka to sceny rodzajowe i z mitów greckich. Barwne malowidła z postaciami o zaznaczonym konturze i zróżnicowanej kolorystyce w zależności od płci (dla kobiet zarezerwowano barwę białą, dla mężczyzn brunatną). Najsłynniejsze ośrodki to Tarkwia i Weja. Od IV wieku p.n.e. tematyka zmienia się, sceny dotyczą wierzeń pozagrobowych. Występują w nich demony i popełnione przez nich okrutne czyny. Drugim ważnym tematem tego okresu są wydarzenia historyczne z portretami zmarłych biorących udział w tych zdarzeniach. Z czasem kolorystyka fresków zmieniłą się na bardziej stonowaną. Pojawiły się półtony, światłocień, znikły wyraziste kontury. W ostatniej fazie pojawiłą się technika zwana czasem "impresjonizmem" etruskim. Polegała ona na dość odważnym posługiwaniem się kolorem w postaci barwnych plam i kreską. Najsłynniejszym ośrodkiem było Vulci. Zachowane zabytki to grób François w Vulci z III w. p.n.e. (obecnie przechowywany w Museo Torlona), grób w Tarkwini (z I w. p.n.e.)
