Polityka taka działa w Danii od 1986. W pierwszym okresie jej funkcjonowania (1986-1999) imigrantów rozproszono w trzynastu regionach Danii. W 1999 weszła w życie ustawa o integracji przybyszów, nakazująca równomierne rozproszenie cudzoziemców na terenie całego kraju. Mimo teoretycznego obowiązywania ustawy skupiska społeczności imigranckich tworzą się w największych ośrodkach miejskich kraju – w [[Kopenhaga|Kopenhadze]], [[Odense]], [[Aarhus]], czy [[Kolding]]. Polityka z założenia ma być kształtowana w taki sposób, że gminy o największym nasyceniu imigrantami w danym roku nie przyjmują już żadnych osób (np. w 2005 najwięcej imigrantów trafiło do regionu [[Jutlandia Północna]] - 150 osób nazywanych [[uchodźca|uchodźcami]]). Według środowisk imigranckich powyższa polityka nie jest korzystna, gdyż rozproszenie przybyszów utrudnia im skuteczne korzystanie ze wsparcia organizacji tworzonych przez nich samych i znajdujących się w większych ośrodkach. Teoretycznie polityka jest surowo przestrzegana – jeśli imigrant w czasie trwania programu integracyjnego zmieni miejsce zamieszkania naraża się na utratę [[kieszonkowe]]go. Przedstawienie obcokrajowcom programów integracyjnych należy do obowiązków władz lokalnych<ref name=Januszewska/>.
