Saint-Ouen-sur-Seine: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m nowe dane zrodlo INSEE |
dodatkowe informacje dotyczace rozwoju i historii miasta |
||
Linia 41:
Do listopada 2018 miasto nosiło nazwę Saint-Ouen. Nazwa Saint-Ouen-sur-Seine była używana już na pocz. XX w. przez pocztę francuską<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.leparisien.fr/espace-premium/seine-.aint-denis-93/saint-ouen-veut-devenir-saint-ouen-sur-seine-19-11-2014-4302965.php | tytuł = Saint-Ouen veut devenir... Saint-Ouen-sur-Seine| data = 20 listopada 2014| data dostępu = 28 listopada 2018| autor = leparisien.fr| opublikowany = | język = fr}}</ref>.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 42 343 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 9824 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu [[Île-de-France]] Saint-Ouen
Od 1999 roku miasto weszło w fazę dynamizmu demograficznego dzięki zmianie polityki mieszkaniowej. Gmina otwarła się na prywatne inwestycje mieszkaniowe i biurowe. Znani dewloperzy (Bouygues Immobilier, Nexity, BNF Paribas Immobilier) weszli na nieużytki przemysłowe czy tereny opuszczone i sprzedane przez gminę. Powstała nowa dzielnica na 100 ha (Ecoquartier des Docks) na terenach między Sekwaną a placem Republiki (merostwo), w skład której wchodzi nowy park (Grand Parc de Saint Ouen). Zajmuje on dawne tereny przemysłowe, sportowe i ogródki robotnicze, które przed I-szą Wojną światową były terenem toru wyścigowego (hippodrome). Industrializacja zapoczątkowana w gminie w XIX-ym wieku ciągneła się do lat 1970-tych. Alstom Transport obecny na tym terenie powiększył jeszcze swoje biura w tej dzielnicy. Tu również powstała nowa siedziba regionu. Na skraju parku od strony Sekwany znajduje się pałac zbudowany na początku lat 1820 w stylu neopalladianizmu, w którym się mieści konserwatorium miejskie od lat 1970.
Dla ciekawości warto przypomnieć, że w latach 1664-69 architekt Antoine Le Pautre zbudował tutaj o wiele większy pałac dla Joachima Seiglières de Boisfranc, nadintendenta finansów ksiecia orleańskiego. Pałac był potem wielokrotnie sprzedawany, między innymi, markizie Pompadour (1759-64) i Wincentemu Potockiemu (1811-20).
Przyszły Ludwik XVIII, obawiając się zbyt jeszcze rewolucyjnego Paryża, podpisuje tutaj 2-go maja 1814 roku akt (Déclaration de Saint Ouen) gwarantujący pewne zdobycia Rewolucji i kładący podwaliny Restauracji monarchii. Już ostatecznie na tronie kupuje on pałac od polskiego arystokraty, nakazuje jego zburzenie i wybudowanie rezydencji wiejskiej stylu włoskim dla swojej faworyty madame du Cayla, która odkupuje go za 400 000 franków. Nowa budowla jest bogato wyposażna przez znanych rzemieślików i artystów. Po śmierci hrabiny część mebli w stylu Restauration wędruje do pałacu Haroué w Lotaryngii (na płd od Nancy), spadkobiercy odstępują treny wokół towarzystwu hipicznemu w 1881 a sam budynek silnie uszkodzony w czasie oblężenia Paryża (1870-71) zostaje opuszczony. Całość posiadłości jest sprzedana firmie Thomson-Houston (Alstom) w 1917, która dzieli ją na dwie części. Jedna przeznaczona na tereny sportowe i ogródki robotnicze a druga na budowę fabryki sprzętu elektrycznego.
W 1958 roku gmina odkupuje pałac i restauruje go aby umieścić w nim muzeum historii miasta (parter) a później konserwatorium muzyczne (piętra). Parter budynku zostaje wpisany na listę ochrony zabytków w 1965 a podpisanie umowy (2017) między miastem a państwem (Centrum Zabytków narodowych) ma na celu powrót umeblowania częściowo zachowanego i odkupionego z funduszy publicznych i przekształcenie budynku w muzeum państwowe Restauracji.
== Komunikacja ==
| |||