Wikipedia

Bernard świdnicki: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
KamillaŚ (dyskusja | edycje)
4378 edycji
Nie podano opisu zmian
drobne redakcyjne
Linia 2:
[[Plik:Silesia 1322-1331.PNG|thumb|Dzielnica Bernarda w chwili jego śmierci]]
 
'''Bernard''' zwany '''Bernardem Statecznym''' (ur. pomiędzy [[1288]] a [[1291]], zm. [[6 maja]] [[1326]]), zwany– Bernardemod Statecznym –1305 książę na [[Jawor (miasto)|Jaworze]], [[Świdnica|Świdnicy]] i [[Ziębice|Ziębicach]], od 1312 w wyniku podziału w Świdnicy i Ziębicach, od 1322 tylko w Świdnicy.
 
Bernard był drugim pod względem starszeństwa synem [[książęta świdnicko-jaworscy|księcia jaworskiego]] [[Bolko I Surowy|Bolka I]] i [[Beatrycze Brandenburska|Beatrycze Brandenburskiej]]. W chwili śmierci ojca w 1301 Bernard był jeszcze za młody, by samodzielnie objąć władzę (starszy brat noszący imię ojca zmarł w 1300), wobec czego [[Regent|regencję]] w księstwie jaworsko-świdnickim objęła matka, wraz z ze swoim bratem margrabią [[Brandenburgiawładcy Brandenburgii|margrabią Brandenburgii]] [[Herman (Brandenburgia)|Hermanem]]. Regencja skończyła się wraz z uznaniem Bernarda za pełnoletniego, co nastąpiło w 1305.
 
W latach 1305–1312 współrządził z młodszymi braćmi [[Henryk I jaworski|Henrykiem]] i [[Bolko II ziębicki|Bolkiem]] nad całością ojcowizny. Do pierwszego podziału dzielnicy doszło w 1312, kiedy Bernard wydzielił Henrykowi dzielnicę jaworską. Współrządy z Bolkiem trwały aż do 1322. Wtedy to Bernard zatrzymał sobie dzielnicę świdnicką oddając Ziębice z okręgiem bratu.
 
W polityce zagranicznej Bernard stał na straży niezależności swojego władztwa wobec potężnych sąsiadów. Wielce pomocne były tutaj mariaże i tak przed 1311 wydał swoją siostrę [[Beatrycze świdnicka|Beatrycze]] za [[Ludwik IV Bawarski|Ludwika Wittelsbacha]], sam zaś ożenił się z córką [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]] [[Kunegunda Łokietkówna|Kunegundą]]. Z małżeństwa z Kunegundą (zmarłą 9 kwietnia 1333) doczekał się dwóch synów: [[Bolko II Mały|Bolka]] i [[Henryk II świdnicki|Henryka II]] oraz trzech córek: [[Konstancja świdnicka|Konstancji]], [[Elżbieta świdnicka|Elżbiety]] i [[Beata świdnicka|Beaty]].
 
W 1311 Bernard wziął udział w rokowaniach w [[Ołomuniec|Ołomuńcu]], jako rozjemca, pomiędzy [[książęta legnicko-brzescy|księciem legnickim]] [[Bolesław III Rozrzutny|Bolesławem Rozrzutnym]], a królem [[Czechy|czeskim]] [[Jan Luksemburski|Janem Luksemburczykiem]] w sprawie [[księstwo opawskie|księstwa opawskiego]]. Spór został zakończony kompromisem – księstwo zajął Jan, ale musiał zapłacić Bolesławowi 8000 [[grzywna|grzywien]] odszkodowania. Kontakty z księciem legnickim umożliwiły wykup od niego [[Niemcza|Niemczy]].
 
Do pierwszego podziału dzielnicy doszło w 1312, kiedy Bernard wydzielił Henrykowi dzielnicę jaworską. Współrządy z Bolkiem trwały aż do 1322. Wtedy to Bernard zatrzymał sobie dzielnicę świdnicką oddając Ziębice z okręgiem bratu.
W początku lat dwudziestych [[XIV wiek|XIV]] w. Bernard zaangażował się w sojusz z Władysławem Łokietkiem uczestnicząc w wojnie z [[książęta głogowsko-żagańscy|głogowską]] linią [[Piastowie|Piastów]]. Niespodziewanie z walk wycofał się w 1322, kiedy to wyjechał do [[Prusy (kraina historyczna)|Prus]], gdzie uczestniczył w wyprawie zorganizowanej przez [[zakon krzyżacki|Krzyżaków]] przeciwko [[Litwa|Litwie]]. Nie zaprzepaściło to dobrych stosunków z Polską, umożliwiając Bernardowi pośrednictwo w układzie zawartym w [[Kraków|Krakowie]] pomiędzy książętami głogowskimi a Władysławem Łokietkiem.▼
 
▲W początku lat dwudziestych [[XIV wiek|XIV]] w. Bernard zaangażował się w sojusz z Władysławem Łokietkiem uczestnicząc w wojnie z [[książęta głogowsko-żagańscy|głogowską]] linią [[Piastowie|Piastów]]. Niespodziewanie z walk wycofał się w 1322, kiedy to wyjechał do [[Prusy (kraina historyczna)|Prus]], gdzie uczestniczył w wyprawie zorganizowanej przez [[zakon krzyżacki|Krzyżaków]] przeciwko [[Litwa|Litwie]]. Nie zaprzepaściło to dobrych stosunków z Polską, umożliwiając Bernardowi pośrednictwo w układzie zawartym w [[Kraków|Krakowie]] pomiędzy książętami głogowskimi a Władysławem Łokietkiem.
Wkrótce po tych wydarzeniach Bernard doprowadził do mariażu swoich córek – Konstancji z księciem [[Głogów|głogowskim]] [[Przemko głogowski|Przemkiem]], zaś Elżbiety z [[książęta opolscy|księciem opolskim]] [[Bolesław II opolski|Bolkiem II]].▼
 
▲Wkrótce po tych wydarzeniach Bernard doprowadził do mariażumałżeństwa swoich córek – Konstancji z księciem [[Głogów|głogowskim]] [[Przemko głogowski|Przemkiem]], zaś Elżbiety z [[książęta opolscy|księciem opolskim]] [[Bolesław II opolski|Bolkiem II]].
Bernard z małżeństwa z [[Kunegunda Łokietkówna|Kunegundą]] (zmarłą 9 kwietnia 1333) doczekał się dwóch synów: [[Bolko II Mały|Bolka]] i [[Henryk II świdnicki|Henryka II]] i trzech córek: [[Konstancja świdnicka|Konstancji]] (żony [[Przemko głogowski|Przemka głogowskiego]]), [[Elżbieta świdnicka|Elżbiety]] (żony [[Bolesław II opolski|Bolka II Opolskiego]]) i [[Beata świdnicka|Beaty]] (pasierbicy [[Rudolf I Askańczyk|Rudolfa I Saskiego]]).
 
Bernard zmarł 6 maja 1326 i został pochowany w klasztorze w [[KrzeszówPocysterskie (województwoOpactwo dolnośląskie)w Krzeszowie|klasztorze w Krzeszowie]]. Rządy Bernarda przyczyniły się do wzrostu potęgi malutkiego księstwa, co umożliwiło jego synowi prowadzenie w pełni niezależnej polityki. Nie bez znaczenia była tu budowa przez Bernarda potężnego zamku w Świdnicy, w którym Bolko II potrafił przez wiele miesięcy skutecznie bronić się przed potężną armią króla czeskiego podczas wojny [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkiego]] o [[Śląsk]] w latach 1345–1348.
 
== Literatura uzupełniająca ==
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Bernard_świdnicki”