W latach [[1158]]-–[[1161]] cesarz bizantyński [[Manuel I Komnen]] podjął szereg zwycięskich kampanii przeciwko Sułtanatowi Rumu. Fakt ten skłonił sułtana [[Kilidż Arslan II|Kilidż Arslana II]] do szukania zgody z Manuelem. Wiosną [[1162]] roku przybył on do [[Konstantynopol]]a i stał się [[wasal]]em cesarza, przyrzekł dostarczyć mu oddziałów wojskowych i przekazać miasto [[Sivas]] (bizantyńska Sebastea) wraz z otaczającym je regionem. Kilidż Arslan nie wykonał jednak postanowień tego traktatu, a spokój ze strony Bizancjum wykorzystał na rozszerzanie swojego terytorium kosztem wschodnich sąsiadów jego państwa, [[Daniszmendydzi|Daniszmendydów]]. Poniewczasie Manuel zorientował się, że układ z roku [[1162]] przyniósł korzyści tylko sułtanatowi, więc postanowił naprawić swój błąd, uderzając wprost na jego stolicę, [[Konya|Konyę]] (bizantyńskie Ikonion). Wojna pomiędzy obydwoma państwami wybuchła w roku [[1175]], kiedy Kilidż Arslan odmówił oddania swoich Daniszmendydzkich zdobyczy. Manuel najpierw zajął opuszczoną fortecę [[Dorylaion|Doryleum]], która ze względu na swe położenie była wygodnym punktem do odpierania ataków tureckich koczowników na posiadłości bizantyńskie. Wzniósł również twierdzę, która dominowała nad podejściami do Konyi z kierunku północnego. Pod koniec [[1175]] roku wyruszył w kierunku źródeł rzeki [[Menderes|Meander]], gdzie ufortyfikował Chomę – wiązało się to z podejściem do Konyi od zachodu. Próbował także zdobyċ miasto Amasea na północy, co zagroziłoby seldżuckiemu panowaniu na terenach zdobytych od Daniszmendydów, próba ta jednak nie powiodła się. Wtedy wysłał inne siły, aby przechwyciły [[Niksar]] (bizantyńska Neocezarea), około 100 km dalej na wschód, co miało stanowić dywersję podczas uderzenia na Konyę.
