Stanisław Karol Łużecki: Różnice pomiędzy wersjami

W lipcu 1667 z rozkazu hetmana Jana Sobieskiego poprowadził główną część wojsk koronnych do walki z [[czambuł]]ami tatarskimi. Poseł na [[sejm konwokacyjny 1668]] roku z [[ziemia drohicka|ziemi drohickiej]]<ref>Diariusz sejmu konwokacyjnego 1668 roku. Opracował Kazimierz Przyboś, Kraków 2009, s. 75.</ref>. Był elektorem [[Michał Korybut Wiśniowiecki|Michała Korybuta Wiśniowieckiego]] z [[ziemia drohicka|ziemi drohickiej]] w [[Elekcja 1669|1669 roku]]<ref>Svffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych y Wielkiego Xięstwa Litewskiego, Zgodnie na Naiaśnieyßego Michała Korybvtha, Obranego Krola Polskiego [....] Dnia dziewiętnastego Czerwca, Roku 1669, [b.n.s].</ref>. Należał do bliskich współpracowników hetmana polnego [[Dymitr Jerzy Wiśniowiecki|Dymitra Wiśniowieckiego]], dzięki protekcji hetmana otrzymał w 1670 urząd kasztelana podlaskiego. W 1671 wziął udział w wyprawie Sobieskiego na Ukrainę przeciw wojskom koalicji kozacko-tatarskiej, walczył w bitwach [[Bitwa pod Bracławiem|pod Bracławiem]] i [[bitwa pod Kalnikiem|Kalnikiem]]. 20 października 1671 przekazał współpracującemu z Rzecząpospolitą [[Michał Chanenko|Michałowi Chanence]] insygnia hetmana zaporoskiego. W 1672 został mianowany [[regimentarz]]em, zdołał wtedy opanować bunty w wojsku koronnym na Ukrainie, podjął walkę z oddziałami kozackimi, tocząc bitwy w rejonie Niemirowa, Czetwertynówki i [[Bitwa pod Ładyżynem|Ładyżyna]]. Rozbijając 13 sierpnia 1672, w starciu pod Szemrajówką kozacki pułk białocerkiewny, uwolnił [[Biała Cerkiew|Białą Cerkiew]] z oblężenia. We wrześniu dotarł do miejsca koncentracji głównych wojsk koronnych pod [[Telatyn]]em. W [[Wyprawa Sobieskiego na czambuły tatarskie|wyprawie Sobieskiego na czambuły tatarskie]] Łużecki osobiście jednak nie uczestniczył.