Arystyp: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
źródła/przypisy #1LIb1Ref #1Lib1RefCEE |
źródła/przypisy #1LIb1Ref #1Lib1RefCEE |
||
Linia 17:
'''Arystyp z Cyreny''' (ok. [[435 p.n.e.|435]]-[[356 p.n.e.]]) – filozof [[Grecja|grecki]].
Był uczniem [[Sokrates]]a; wcześniej poznał poglądy [[Protagoras]]a. W wielu punktach pozostał wierny sofistom; sofistą nazwał go również [[Arystoteles]]<ref>W. Tatarkiewicz, ''Historia filozofii'', wyd. 9, Warszawa 1981, T.1, s. 80 ISBN 83-01-02581-6 </ref>. Arystyp powrócił do obyczaju sofistów brania opłaty za naukę. W przeciwieństwie do [[Antystenes]]a, wiódł żywot dworaka i światowca.
Uważany jest za założyciela szkoły [[cyrenaicy|cyrenaików]]<ref>''Nowa encyklopedia powszechna PWN'', Warszawa 1995, T. 1, s. 241. ISBN 83-01-1096-1</ref>, którzy rozważali zagadnienie przyjemności, dochodząc do sformułowania, że szczęściem było osiągnięcie jak najwięcej zmysłowej przyjemności. Arystyp stworzył doktrynę [[hedonizm]]u; był możliwie najbardziej zdecydowanym i bezkompromisowym hedonistą, jakiego zna historia etyki. Jego hasłem było: „Jedynym dobrem jest przyjemność, a jedynym złem – przykrość”. Kolejne tezy: „Przyjemność to stan przelotny, trwa dopóty, dopóki działa bodziec, a szczęście jest sumą tych częściowych przyjemności”, „Przyjemność jest stanem pozytywnym, więc nie polega tylko na braku cierpienia. (Przyjemność i przykrość to rodzaj ruchu, aktywności)”, „Przyjemności różnią się intensywnością, ale nie jakością”.
Linia 27:
Jego córką była [[Arete z Cyreny]], również filozof; należała do jego szkoły, podobnie jak później wnuczka i wnuk – [[Arystyp Młodszy]].
== Przypisy ==
<references />{{Kontrola autorytatywna}}
[[Kategoria:Filozofowie starożytnej Grecji]]
| |||