Edo (okres): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Wiek XIX: Dodano źródło, kontekst wydarzeń i dodatkowe informacje., źródła/przypisy |
→Wiek XVII: Dodano informacje, podano źródło. |
||
Linia 2:
== Wiek XVII ==
W 1603 r., w wyniku zwycięstwa w wojnie domowej, do władzy w Japonii doszedł feudalny ród Tokugawa. Początek XVII w. był okresem znacznego rozwoju rzemiosła i handlu, rozbudowywały się miasta. [[Osaka]] i [[Kioto]] w połowie XVII w. liczyły po pół miliona mieszkańców{{odn|Henshall|2004|s=80}}. Pierwszym krokiem do zapewnienia sobie trwałej dominacji było zdobycie odpowiedniego zaplecza finansowego i strategicznego. W tym celu w wyniku licznych konfiskat ziemi wartość posiadłości własnych klanu Tokugawa zwiększyła się z około 2 000 000 do 6 800 000 koku – jednostki oznaczającej około 278 litrów ryżu, co uznawano wówczas za ilość wystarczającą do wykarmienia jednej osoby przez rok. Dawało to rodowi panującemu wysoką przewagę nad rywalami, zarówno w ziemi jak i ludziach – najbliższy im pod względem potęgi ród Maeda osiągał przychód 1 023 000 koku<ref>{{Cytuj |autor = J.W. Hall |tytuł = Japonia od czasów najdawniejszych do dzisiaj |data = 1979 |miejsce = Warszawa}}</ref>. Do rodu Tokugawa należało ok. ¼ obszaru Japonii. Jego przedstawiciele, jako sioguni, sprawowali rządy w państwie przez 250 lat. W pierwszej kolejności ograniczyli oni rządy cesarza, którego rola sprowadzona została jedynie do funkcji ceremonialnych.
Ogół obywateli został poddany ścisłej kontroli administracji centralnej, która poprzez system nakazów określała podatki, obowiązki, sposób zachowania się, ubierania i życia poszczególnych grup społeczeństwa. Chłopom nie wolno było zajmować się handlem i rzemiosłem, a mieszczanom nosić ozdób ze złota i srebra ani budować wysokich domów. Bogacili się natomiast kupcy, którzy zrzeszeni byli w gildiach. Możnowładcom nie wolno było utrzymywać własnych oddziałów [[samuraj]]ów ponad określoną ich liczbę. Wobec braku wojen warstwa samurajów szybko się kurczyła, a poza wojowaniem nie wolno im było zajmować się niczym innym. Obowiązywały zasady oparte na [[neokonfucjanizm]]ie. Głosiły one ścisłe posłuszeństwo wobec władz. [[buddyzm|Buddyjskie]] [[klasztor buddyjski|klasztory]] znajdowały się pod kontrolą siogunów.
| |||