Kastrat: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
PBbot (dyskusja | edycje)
wstawienie {{Kontrola autorytatywna}}
Rescuing 1 sources and tagging 0 as dead.) #IABot (v2.0.8
Linia 1:
__NOTOC__
[[Plik:Bartolomeo Nazari - Portrait of Farinelli 1734 - Royal College of Music London.jpg|thumb|250px|Carlo Broschi znany jako [[Farinelli]] - jeden z ostatnich wielkich kastratów w historii opery.]]
'''Kastrat''' ([[łac.]] ''castratio'' 'trzebienie')<ref>[{{Cytuj stronę |url=http://www.slownik-online.pl/kopalinski/155F17C37C1EA9F2C12565E7004A8B88.php |tytuł=''Słownik Wyrazów Obcych''] |data dostępu=2017-12-10 |archiwum=https://web.archive.org/web/20171211053518/http://www.slownik-online.pl/kopalinski/155F17C37C1EA9F2C12565E7004A8B88.php |zarchiwizowano=2017-12-11 }}</ref> – w epoce [[barok]]u terminem tym określano mężczyznę śpiewaka, głównie operowego, któremu przed okresem dojrzewania chirurgicznie usunięto [[Jądro (anatomia)|jądra]] i który dysponował rodzajem wysokiego głosu zbliżonego do sopranu lub altu, jednak donośniejszego, o znacznie mocniejszym brzmieniu. Praktyka [[Kastracja|kastracji]] w tym celu stosowana była między [[XVI wiek|XVI]] a [[XVIII wiek|XVIII]] wiekiem.
 
Mężczyźni wykastrowani przed okresem dojrzewania posiadali małą, zbliżoną wielkością do dziecięcej krtań i dzięki temu mogli rozwijać umiejętności wokalne w zakresie [[sopran|sopranu]] i innych głosów typowych dla kobiet. Jednak głos kastrata nie jest głosem typowo kobiecym – odznacza się o wiele potężniejszym brzmieniem i specyficzną, łączącą siłę z delikatnością barwą. W okresie największego rozkwitu [[Opera|opery]] kastraci byli obsadzani w rolach, gdzie były potrzebne tzw. „głosy anielskie”. Szczególne zapotrzebowanie na kastratów w operze wiązało się z zakazem papieskim, obowiązującym w latach [[1588]]-[[1793]], który zabraniał kobietom publicznych występów (niemniej jednak papież [[Sykstus V]] surowo zabronił kastracji młodych chłopców w konstytucji ''Cum frequenter'' z 1587<ref>''Encyklopedia Katolicka'', t. 8, Lublin 2000, s. 962.</ref>).