Werniks: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Skład: Stężenie werniksów Znaczniki: Wycofane Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
→Skład: Stężenie procentowe Znaczniki: Wycofane Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 23:
Z żywic naturalnych najczęściej stosowane są:
* [[damara (żywica)|damara]] i [[mastyks]] – jako niezbyt twarde i stosunkowo łatwo rozpuszczalne, a także stosunkowo tanie są ciągle jeszcze powszechnie używane do sporządzania (także samodzielnego) uniwersalnych werniksów, gł. przez rozpuszczenie w olejku terpentynowym. Werniks damarowy jest całkowicie bezbarwny, dość miękki, bardzo odporny na deformacje podłoża. Werniks mastyksowy jest twardszy i bardziej kruchy, ma delikatny żółtawo-zielonkawy odcień w grubszej warstwie. Średnie stężenie werniksów damarowych i mastyksowych końcowych wynosi około 20-25%, retuszerskich zaś około 10-15%. Werniksy produkowane fabrucznie, dostępne w handlu mają niekiedy wyższe stężenia, niekiedy dochodzące nawet do około 40%, przez co mogą być rozcieńczane odpowiednimi rozpuszczalnikami, nawet w stosunku 1:1, lub większym.
* [[kopal]]e (także np. [[bursztyn]]) stosowane w zwykłej praktyce malarskiej dość rzadko, za to cenne w konserwacji obrazów. Używanie werniksów kopalowych, zwłaszcza z dodatkiem olejów schnących, wymaga dużego doświadczenia i wiedzy technologicznej, ponieważ ze względu na dużą twardość, kruchość i słabe powinowactwo do zwykłej farby olejnej grozi spękaniami i złuszczaniem się warstw obrazu.
* [[sandarak]] i [[szelak]] – do werniksów spirytusowych.
| |||