Pył kosmiczny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Rescuing 1 sources and tagging 0 as dead.) #IABot (v2.0.8 |
Rescuing 1 sources and tagging 0 as dead.) #IABot (v2.0.8 |
||
Linia 17:
[[Plik:Horsehead-Hubble.jpg|thumb|left| Pył kosmiczny – [[Mgławica Koński Łeb|mgławica Końskiego Łba]] widziana z teleskopu Hubble’a]]
Jest też badany dzięki obserwacjom światła zodiakalnego<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.skyandtelescope.pl/2010/031101 | tytuł = Wyjaśniono tajemnicę światła zodiakalnego | data dostępu = 2010-11-28 | data = 2010-03-11 | opublikowany = Sky & Telescope | język = pl | archiwum = https://web.archive.org/web/20130921080839/http://www.skyandtelescope.pl/2010/031101 | zarchiwizowano = 2013-09-21 }}</ref><ref name="apj392">{{Cytuj pismo | nazwisko = Reach | imię = William T. | tytuł = Zodiacal emission. III – Dust near the asteroid belt | bibcode = 1992ApJ...392..289R | czasopismo = Astrophysical Journal | wolumin = 392 | wydanie = 1 | strony = 289–299 | rok = 1992 | doi = 10.1086/171428 | data dostępu = 2010-11-28 | język = en}}</ref>.
Największym problemem jest duża prędkość cząsteczek pyłu kosmicznego (10–40 km/s), dlatego przez długi czas badania bezpośrednie ('in-situ') opierały się na pomiarze prędkości i masy cząsteczki w oparciu o dane uderzenia cząsteczki o miernik, a następnie odtwarzania tego samego wyniku poprzez bombardowanie identycznego miernika w laboratorium różnymi substancjami – aż do uzyskania podobnego efektu. W miarę postępu technicznego zaczęto stosować coraz bardziej wyrafinowane metody pomiaru, jak badanie fal dźwiękowych, jonizacja cząstki. Najnowszym osiągnięciem jest próbnik z sondy Stardust; zawiera on gęsty żel, który łapie pył gwiezdny, nie uszkadzając go, i dając naukowcom możliwość zbadania go w stanie nienaruszonym.
| |||