Wacława Marek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m wstawiam Szablon:Kontrola autorytatywna |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) uzupełnienie, dodany link zewnętrzny |
||
Linia 19:
== Życiorys ==
W wieku 15 lat podjęła pracę w fabryce włókienniczej „Częstochowianka”. W [[1931]] została zwolniona z pracy. W [[1933]] wstąpiła do KPP i poświęciła się całkowicie działalności partyjnej. Pracowała w Komitecie Centralnym „Czerwonej Pomocy” - [[Międzynarodowa Organizacja Pomocy Rewolucjonistom|MOPR]]. W [[1934]] została przeniesiona do [[Lwów|Lwowa]], gdzie m.in. pełniła funkcję łączniczki między KC Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy a Biurem Politycznym KPZU z siedzibą w [[Praga|Pradze]]. W [[1935]] aresztowana we Lwowie i skazana na 8 lat więzienia. Na mocy art. 4 ustawy amnestii z 2 stycznia [[1936]] ({{Dziennik Ustaw|1936|1|1}}) karę zmniejszono o połowę. Więzienie opuściła [[11 kwietnia]] [[1939]]. Jesienią 1939, po klęsce wrześniowej, udała się ponownie do Lwowa. Pracowała w związkach zawodowych; była członkinią Obwodowego Komitetu MOPR i uczęszczała na Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu. Pisywała artykuły do prasy regionalnej i centralnej.
Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w [[1941]] została ewakuowana w rejon [[Moskwa|Moskwy]]. We wrześniu 1941 wyjechała do Moskwy, a stamtąd do [[Puszkino]], do partyjnej szkoły Komitetu Wykonawczego [[Międzynarodówka Komunistyczna|Kominternu]]. Po przeszkoleniu została [[25 grudnia]] [[1943]] zrzucona na tyły Niemców w rejon [[Pińsk]]a, do oddziału partyzanckiego im. T. Kościuszki dowodzonego przez [[Czesław Klim|Czesława Klima]]. W tym oddziale prowadziła pracę polityczno-wychowawczą. W połowie stycznia 1944 przybyła na Lubelszczyznę. Wiosną 1944 została sekretarzem 5 Okręgu PPR. Rozwinęła aktywną działalność polityczno-organizacyjną, tworząc oddziały [[Armia Ludowa|AL]] i konspiracyjne rady narodowe. Od marca 1944 współredagowała dwutygodnik wydawany przez Komitet Okręgowy PPR „Ostatnie Wiadomości” i pismo dowództwa Obwodu AL „Żołnierz Lubelszczyzny”, zajmowała się także sprawami kolportażu. Jako sekretarz KO PPR weszła w skład konspiracyjnej Lubelskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej. W maju 1944 jej interwencja uchroniła przed rozstrzelaniem za bandytyzm [[Bolesław Kaźmirak|Bolesława Kaźmiraka]] „Cienia”. [[1 czerwca]] 1944 wraz z [[Aleksander Szymański (1902–1944)|Aleksandrem Szymańskim „Alim”]] brała udział w rozmowach z powiatowym kierownictwem [[Stronnictwo Ludowe|SL]] w [[Kraśnik]]u i [[Bataliony Chłopskie|BCh]] „w sprawie organizowania wspólnych oddziałów bojowych”, zakończonych zawarciem umowy. Zginęła w walce z Niemcami w rejonie lasów gościeradowskich. Pośmiertnie odznaczona [[Order Krzyża Grunwaldu|Orderem Krzyża Grunwaldu]] III klasy. Po wojnie jej zwłoki ekshumowano i pochowano w kwaterze partyzanckiej na cmentarzu w [[Rzeczyca (powiat puławski)|Rzeczycy]]. Jej brat Edward, członek KPP, zginął w [[Hiszpańska wojna domowa|wojnie domowej w Hiszpanii]].
| |||