Granica Chandrasekhara: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
zapadanie grawitacyjne |
Odniesienie do masy Plancka. Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 7:
Granicę (masę) Chandrasekhara <math>M_{Ch}</math> można w przybliżeniu obliczyć na podstawie wzoru
:: <math>M_{Ch} \approx \left ( \frac{\hbar c}{G}\right )^{3/2}\frac{1}{m_{p}^{2}}=\frac{m_{Pl}^{3}}{m_{p}^{2}}</math>
gdzie:
Linia 13:
: <math>c</math> to [[prędkość światła]] w próżni równa 299 792 458 m/s,
: <math>G</math> to [[stała grawitacji]] wynosząca 6,67·10<sup>−11</sup> N m<sup>2</sup>/kg<sup>2</sup>,
: <math>m_{p}</math> to masa [[proton]]u wynosząca 1,67262171(29)·10 <sup>−27</sup> [[kilogram|kg]]
: <math>m_{Pl}</math> to [[masa Plancka]].
W [[1930]] roku Subrahmanyan Chandrasekhar wykazał, że im większa jest masa białego karła, tym silniej [[zapadanie grawitacyjne|zapada się]] on pod działaniem własnej [[grawitacja|grawitacji]] i tym staje się mniejszy. Ściągając na siebie masę (np. z gwiazdy, z którą jest w układzie podwójnym) masa karła zbliża się do 1,44 masy Słońca (liczba ta zwana jest granicą Chandrasekhara), karzeł wybucha jako [[supernowa]] ([[Supernowa typu Ia|typu Ia]]) w następstwie reakcji termojądrowych węgla i tlenu, z których jest zbudowany.
| |||