Piekielnik (wieś): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
dodanie kategorii
ASUS668 (dyskusja | edycje)
→‎Historia: drobne techniczne
Linia 36:
Pierwszy drewniany kościół wzniesiony został w 1749 r. staraniem Jakuba Oskwarka, Zofii Piekielnickiej i Tomasza Dziurczaka, w części wsi zwanej dziś Leligdonowa<ref name=Ład/>. W 1787 r. na mocy tzw. [[Reformy józefińskie|reform józefińskich]] cesarza [[Józef II Habsburg|Józefa II]] na Orawie erygowano 14 nowych parafii; jedną z nich był Piekielnik. Obecny Kościół, pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła, powstał w roku 1878 staraniem ks. Józefa Smółko<ref>Skorupa Andrzej: ''Kościoły polskiej Orawy'', Kraków 1997, s. 57</ref> w miejsce starego, który strawił pożar. W ołtarzu głównym i w ołtarzach bocznych nowego, murowanego kościoła z [[1878]] roku, stoi sześć [[barok]]owych posągów. Barokowe figury Ukrzyżowania z Matką Boską i św. Marią Magdaleną oraz św. Jakubem stoją także we wnękach murowanej piekielnickiej kapliczki. Na cmentarzu zachowały się interesujące, XIX-wieczne kamienne nagrobki.
 
Nazwa wsi pochodzi od nazwy przepływającego przez nią potoku Piekielnik, jednak ludowa [[etymologia]] tłumaczy ją inaczej: "''Dawno temu przez tutejsze wioski jechał pewien hrabia. Gdy jechał przez Piekielnik to tam zastał tylko same popioły, co na polach pozostały z pieczenia rzepy - tam był taki popielnik''"<ref name=Ład/>. Inna wersja mówi, że węgierski kronikarz, który ponoć pierwszy opisywał te ziemie, zanotował nazwę Popielnik z powodu złogów spalonego [[torf]]u. [[Torfowisko|Torfowiska]] w tej okolicy płonęły bowiem często, a wgłębne pożary niezmiernie trudno było ugasić. Ze wzniesień nad Piekielnikiem widać panoramę [[Tatry|Tatr]]. W ludowych piosenkach występują piekielnickie bory. Do niedawna istniało tu jeszcze kilka XIX-wiecznych kurnych chałup z [[Wyżka|wyżką]] – obszernym strychem do przechowywania siana, wystającym nieco poza pion ściany domu. Do dziś uchowała się w środku wsi zaledwie jedna chałupa z wyżką, mocno zniszczona, lecz jeszcze zamieszkana. Obecnie wyżki można spotkać tylko w stodołach.
W latach [[Podział administracyjny Polski (1975–1998)|1975–1998]] miejscowość administracyjnie należała do [[województwo nowosądeckie|województwa nowosądeckiego]].