[[Plik:Urkunde Wormser Konkordat-bg.png|thumb|Wersja cesarska (''Heinricianum'') konkordatu (Città del Vaticano, Archivio Segreto Vaticano, A. A., Arm. I-XVIII, 62.)]]
'''Konkordat wormacki''' (''Pax Wormatiensis'') – ugoda zawarta 22 września 1122 w [[Wormacja|Wormacji]] kończąca [[spór o inwestyturę]] między cesarzem [[Henryk V Salicki|Henrykiem V]] a papieżem [[Kalikst II|Kalikstem II]]<ref>[[Tadeusz Włodarczyk]], ''Konkordaty. Zarys historii ze szczególnym uwzględnieniem XX wieku'' PWN Warszawa 1974, s.9.</ref>.
Zawarta umowa zakończyła długotrwały [[spór o inwestyturę]] oraz uregulowała zakres kompetencji władzy świeckiej i duchownej w tej kwestii. Cesarz zrzekł się [[inwestytura|inwestytury]] świeckiej duchowieństwa przez wręczenie pierścienia i [[pastorał]]u, przekazując prawo wyboru biskupów [[kapituła|kapitułom]] katedralnym, zaś opatów kapitułom zakonnym. W Niemczech jednak z zastrzeżeniem, że wybór biskupa lub opata miał odbywać się w obecności cesarza lub jego pełnomocnika.
W Niemczech wybranym przez kapituły elektom dobra lenne miały być nadane przez panującego za pomocą [[berło|berła]] (symbol lennej władzy świeckiej) jeszcze przed [[sakra|konsekracją]], zaś na terenie znajdujących się w granicach cesarstwa Włoch i Burgundii w terminie sześciu miesięcy po konsekracji. W przypadku niezgodnego wyboru decydujący miał być głos cesarza, który miał rozstrzygnąć spór po zasięgnięciu opinii dostojników kościelnych. Henryk V zobowiązywał się także do zwrotu Kościołowi skonfiskowanego wcześniej majątku.
Kompromisowe postanowienia konkordatu wormackiego zostały zatwierdzone przez zwołany w 1123 r. [[Sobór laterański I|I sobór laterański]] i stały się wytycznymi w stosunkach Kościoła także z innymi państwami.
