Karabin maszynowy PK/PKM: Różnice pomiędzy wersjami

Karabin maszynowy PK powstał w biurze konstrukcyjnym [[Michaił Kałasznikow|Michaiła T. Kałasznikowa]]. Nowy karabin miał zastąpić wszystkie znajdujące się na uzbrojeniu [[Armia Czerwona|Armii Radzieckiej]] ciężkie i ręczne karabiny maszynowe. Karabin został przyjęty do uzbrojenia w roku 1961. Jednocześnie z karabinem przyjęto do uzbrojenia trójnożną podstawę 6T2 konstrukcji Samożenkowa. W wersji na podstawie trójnożnej broń otrzymała oznaczenie PKS (''пулемёт Калашникова станковый, pulemiot Kałasznikowa stankowyj''). W następnych latach nowy karabin stał się podstawowym karabinem maszynowym armii państw [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]] (w Polsce PK/PKS został przyjęty na uzbrojenie w połowie lat sześćdziesiątych, od 1968 roku był produkowany przez [[H. Cegielski - Poznań|Zakłady Przemysłu Metalowego "H. Cegielski"]]). W 1969 roku broń została zmodernizowana - model '''PKM'''. Zmiany konstrukcyjne miały na celu zmniejszenie masy. Osiągnięto to poprzez szerokie zastosowanie przy produkcji technologii tłoczenia. Karabin PKM/PKMS ('''Pulemiot Kałasznikowa Modernizirowannyj/Pulemiot KalasznikowaKałasznikowa Modernizirowannyj Stankowyj'') różni się od PK/PKS budową niektórych zespołów, przy czym automatyka broni działa na niezmienionej zasadzie. Zastosowano lżejszą [[lufa|lufę]] (bez żeber) i nowy [[tłumik płomieni]]. Pokrywę komory zamkowej i osłonę donośnika zaczęto tłoczyć z cieńszej blachy. Aby zachować sztywność pojawiły się na nich charakterystyczne przetłoczenia. Kolbę wyposażono w oporę naramienną ułatwiającą strzelanie z dwójnogu. W następnych latach pojawiła się wersja PKMN/PKMSN, wyposażona w podstawę do mocowania celownika nocnego PPN-3. Wprowadzono także nową podstawę trójnożną 6T5 skonstruowaną przez Stiepanowa. Polską wersją rozwojową PKM stał się [[Karabin maszynowy UKM-2000|UKM-2000]] na naboje standardu NATO.