Stefan Głowacki
Stefan Głowacki ps. „Smuga” (ur. 31 marca 1903 w Lublinie, zm. 13 czerwca 1949 w Warszawie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego i Armii Krajowej.
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1924–1949 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
_02.jpg)
Życiorys
edytujSyn Stanisława i Katarzyny ze Stolów. Stefan Głowacki wcześnie zmuszony był podjąć pracę zarobkową – sprzedawał gazety, pracował jako robotnik. W 1924 wcielony do wojska, służył w 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie. Po zakończeniu służby pozostał w wojsku. Ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. 4 sierpnia 1934 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 i 371. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 17 pułku piechoty w Rzeszowie[1]. Część pieniędzy z żołdu posyłał do domu. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 350. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do Batalionu KOP „Słobódka” na stanowisko dowódcy plutonu. W kwietniu 1939 został przeniesiony do Batalionu KOP „Słobódka II” w Augustowie. W czasie kampanii wrześniowej dowodził plutonem w 9. kompanii strzeleckiej.
W okresie okupacji niemieckiej w AK, był dowódcą podrejonu na terenie Wileńszczyzny, ps. „Smuga”. W kwietniu 1945 jako repatriant wyjechał z Wilna do Wrocławia, niedługo potem zachorował poważnie i nieuleczalnie. Zwolniony z pracy z powodu absencji pozostał bez środków do życia. Pieniądze na lekarstwa pożyczał mu kolega z wileńskiej AK Aleksander Tomaszewski „Bończa”. W marcu 1946 związał się z Ośrodkiem Mobilizacyjnym Okręgu Wileńskiego AK, organizacją konspiracyjną zorganizowaną przez ppłk. Antoniego Olechnowicza „Pohoreckiego”. Mieszkał wtedy we Wrocławiu.
7 lipca 1948 został aresztowany w zasadzce w Dębowej Kłodzie koło Leszna. 8 marca 1949 WSR w Warszawie pod przewodnictwem płk. Zbigniewa Furtaka skazał go w procesie R.Warszawa Sr.1727/49 na podst. 86 §1 KKWP na karę śmierci[3]. 20 maja 1949 NSW utrzymał ten wyrok w mocy. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stracony 13 czerwca 1949. 20 czerwca 1990 prezes Izby Wojskowej SN wniósł rewizję nadzwyczajną (na korzyść), zarzucając sądowi I instancji błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku skazującego. 25 października 1990 Izba Wojskowa SN, uwzględniając rewizję nadzwyczajną, uniewinniła Stefana Głowackiego.
Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze „na Łączce”. 28 września 2014 roku Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie i Instytut Pamięci Narodowej poinformował o identyfikacji szczątków Głowackiego w tej kwaterze[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 sierpnia 1934 roku, s. 212, 221.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 456.
- ↑ „Księga najwyższego wymiaru kary” w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa 2000.
- ↑ Ośmiu bohaterów odzyskało nazwiska – Warszawa, 28 września 2014. [dostęp 2014-09-28].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991. zob. Straceni w więzieniu mokotowskim. lub Straceni w więzieniu mokotowskim.