Sygnalizacja R2
System sygnalizacji R2 – system sygnalizacji skojarzony z kanałem. Służy do przekazywania informacji pomiędzy dwoma przełącznikami telekomunikacyjnymi w celu zestawienia połączenia. Pomimo iż protokół ten został stworzony w latach 60. XX wieku, jest wciąż używany w niektórych krajach Azji, a także Ameryki Łacińskiej[potrzebny przypis].
Sygnalizacja R2 składa się z dwóch głównych działów:
- sygnalizacji liniowej,
- sygnalizacji rejestrowej.
Sygnalizacja liniowa edytuj
Sygnalizacją liniową zajmuje się grupa protokołów odpowiedzialnych za zajmowanie i zwalnianie zasobów podczas próby zestawienia połączenia telekomunikacyjnego. Do tego celu wykorzystywane są głównie tylko dwa pierwsze bity informacji sygnalizującej. Są to bity A i B, pozostałe bity C oraz D nie mają przypisanej szczegółowej funkcji. Ich wartości różnią się pomiędzy poszczególnymi krajami korzystającymi z tego systemu.
Sygnalizacje liniową możemy podzielić na trzy różne typy:
- analogową – zgodną z normą ITU-U Q.411, w której wykorzystywana jest sygnalizacja poza pasmem;
- cyfrową – zgodną z normą ITU-U Q.421, która może być wykorzystywana w łączach dwukierunkowych. W wersji tej używa się sygnalizacji poza szczeliną czasową. Podczas sygnalizacji cyfrowej wykorzystać można zarówno łącza dwu- jak i czteroprzewodowe;
- impulsowe – ten rodzaj sygnalizacji wykorzystywany jest najczęściej w łączach satelitarnych.
Sygnalizacja rejestrowa edytuj
Sygnalizacją rejestrową zajmuje się grupa protokołów odpowiedzialnych za transport informacji adresowej podczas fazy zestawiania połączenia. Pomimo iż system ten został stworzony do zestawiania połączenia używając narzędzi elektromechanicznych, w latach 70. wprowadzono udogodnienia, które pozwoliły zaadaptować system także na platformach w pełni elektronicznych, takich jak np. PCM.
Sygnalizacja rejestrowa wykorzystuje zalety sygnalizacji w paśmie.
Do sygnalizacja wykorzystuje się 4 główne grupy wiadomości:
- sygnały nadawane w przód dzielą się na grupę I, II, III,
- grupa pierwsza (I) składa się z sygnałów otrzymywanych podczas początkowej fazy inicjalizacji połączenia,
- grupa trzecia (III) wykorzystywana jest podczas procedury numer taryfy połączenia,
- sygnały nadawane wstecz dzielą się również na trzy grupy oznaczane wielkimi literami alfabetu A, B, C,
- grupa B nadawana jest jako wskazanie zakończenia połączenia.
Literatura edytuj
- Andrzej Jajszczyk: Wstęp do telekomutacji. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2000, s. 416. ISBN 83-204-2600-6.