Tadeusz Kołaczyński
Tadeusz Antoni Kołaczyński (ur. 7 września 1896 we Lwowie, zm. 25 stycznia 1963 w Londynie) – major Wojska Polskiego.
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 września 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 stycznia 1963 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
7 Dywizjon Taborów, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 7 września 1896 we Lwowie[1]. Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer Legii Akademickiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[2]. Brał udział w obronie Lwowa[1]. Był internowany w obozie w Kosaczowie[1]. Został awansowany do stopnia kapitana w korpusie oficerów taborowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. W 1923, 1924 był p.o. zastępcy dowódcy 7 Dywizjonu Taborów w Poznaniu[5][6]. W 1928 jako oficer przemianowanego 7 Szwadronu Taborów był przydzielony do 57 Pułku Piechoty także w Poznaniu[7]. Następnie został zweryfikowany w stopniu kapitana w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i w 1932 pozostawał oficerem 57 Pułku Piechoty[8]. W 1939 był kierownikiem referatu wydawnictw w Wojskowym Instytucie Naukowo-Oświatowym[9]. Później został awansowany na stopień major[1].
Działał społecznie, był prezesem Związku Ziem Wschodnich RP[1]. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[1]. Został członkiem Koła Lwowian w Londynie[1]. Zmarł nagle 25 stycznia 1963 w Londynie[1]. Był żonaty, miał syna[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Medal Niepodległości (3 czerwca 1933)[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[11]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (4), s. 75, maj 1963. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 52.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1034.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 944.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1039.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 950.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 518, 522.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 41, 585.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 494–495.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu wyszkolenia i administracji wojska”.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.