Technika Pomodoro (oryg. pomodoro technique od wł. pomodoro „pomidor” i słowa technique „metoda, technika”) – metoda zarządzania czasem opracowana przez Francesco Cirillo w latach 80. XX wieku. System wykorzystuje krótki budzik do podziału pracy na 25-minutowe sekcje – tzw. pomodori – i czasy przerw. Nazwa pomodoro pochodzi od kuchennego minutnika, którego Cirillo użył w swoich pierwszych eksperymentach[1].

Technika Pomodoro została nazwana od zegara kuchennego w formie pomidora

Metoda opiera się na założeniu, że częste pauzy mogą poprawić mobilność psychiczną[2][3].

Procedura

edytuj

Technika składa się z sześciu kroków:

  1. Zdecyduj, jakie zadanie ma być wykonane.
  2. Ustaw czasomierz (zazwyczaj na 25 minut)
  3. Pracuj nad zadaniem.
  4. Zakończ pracę, gdy zadzwoni zegar i umieść znacznik kontrolny na kartce.
  5. Jeśli masz mniej niż cztery znaczniki kontrolne, zrób krótką przerwę (3 – 5 minut), a następnie przejdź do kroku 2.
  6. Po czterech pomodoros, zrób dłuższą przerwę (15 – 30 minut), wyzeruj liczbę znaczników, a następnie przejdź do kroku 1.

Podstawowe zasady

edytuj

Fazy planowania, śledzenia, nagrywania, edycji i wizualizacji są podstawowymi filarami tej techniki. W fazie planowania zadania są ustalane priorytetowo i zapisywane na liście zadań na bieżący dzień. Stosowny wysiłek jest szacowany.

Gdy tylko pomodoro zostanie ukończone, zostaje przekreślone, co stwarza poczucie sukcesu i dostarcza danych do późniejszej autorefleksji i ewentualnego zarządzania projektem.

Ważnym celem techniki jest redukcja przeszkód wewnętrznych (dygresja) oraz zewnętrznych (telefon, poczta elektroniczna). Takie przerwy zostają zapisywane do późniejszego rozpatrzenia.

Narzędzia

edytuj

Wynalazca techniki popiera stosowanie możliwie najprostszych narzędzi: ołówka i mechanicznego zegara kuchennego. Jego zdaniem, nakręcanie budzika kuchennego podkreśla determinację do rozpoczęcia zadania, tykanie uzewnętrznia chęć wykonania zadania, a dzwonienie obwieszcza przerwę.

Niemniej jednak, technika ta zainspirowała dużą liczbę aplikacji, które są dostępne dla różnych systemów operacyjnych. Oryginalnie technika zakłada używanie fizycznego minutnika, od którego pochodzi jej nazwa – twórca używał zegara kuchennego, wyglądem przypominającego pomidora.

Przypisy

edytuj

Zobacz też

edytuj