Władysław Kuruś (ur. 1926, zm. 2004) – partyzant AK, oficer Wojska Polskiego; pracownik Polskiego Radia i Telewizji w Szczecinie.

Władysław Kuruś
Data urodzenia

1926

Data śmierci

2004

Przebieg służby
Lata służby

1943–1953

Siły zbrojne

Armia Krajowa
ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti MilitariKrzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Lata wojny

edytuj

18 stycznia 1943 roku, mając niespełna 17 lat , Władysław Kuruś wstąpił do oddziału partyzanckiego AK „Szczerbca" działającego w okolicach Lidy i Nowej Wilejki[1]. Został przydzielony do pododdziału „Nietoperza", wchodzącego w skład brygady "Szczerbca"(?). Powierzono mu funkcję łącznika[1]. Po wyzwoleniu Wileńszczyzny, oddział w którym służył uległ rozwiązaniu. W październiku 1944 roku Władysław przyjechał do Białegostoku, gdzie wcielono go do Wojska Polskiego[2]. Po złożeniu przysięgi, skierowany został transportem kolejowym w kierunku Warszawy. W Rembertowie został wcielony do 2 kompanii fizylierów 7 pułku piechoty. 17 stycznia przeprawił się po lodzie przez Wisłę na jej zachodni brzeg. Przez Górę Kalwarię i Piaseczno, doszedł na przedmieścia Warszawy. 19 stycznia wyruszył ze swoim oddziałem na Bydgoszcz i Sępólno Krajeńskie. 31 stycznia 1945 roku dotarli nad rzeczkę Łobżankę, gdzie w 1939 r. przebiegała granica polsko-niemiecka[2].

Walczył o przełamanie pozycji ryglowej na wale pomorskim pod Nadarzynami i o Czaplinek. Dalej maszerował w kierunku Połczyna Zdroju.

W bitwie o Kołobrzeg walczył o południowo-wschodnią część miasta z kościołem św. Jerzego (?). W okolicy mola portu kołobrzeskiego dotarł do morza. Po uroczystościach zaślubin z morzem, 7 pułk piechoty odmaszerował do Wartkowa. Tu spędził kilkanaście dni, a cała 2 kompania fizylierów 7 pp "wyposażyła się" w zdobyczne rowery[2].

Dalsze walki toczył w okolicach Gozdowic. Przed forsowaniem Odry brał w uroczystości wkopania słupa granicznego nad Odrą.

W ramach operacji berlińskiej, 27 kwietnia 1945 roku 7 pp walczył w miejscowości Kremen. Wczesnym rankiem doszło do boju spotkaniowego z silną jednostką hitlerowską. Tu Władysław Kuruś został ranny w nogi i brzuch[3]. Leczenie ran trwało około czterech miesięcy.

Okres powojenny

edytuj

Po wypisaniu ze szpitala został skierowany do 12 pułku piechoty stacjonującego w owym czasie w Pleszewie. Stąd zakwalifikował się do szkoły oficerskiej i został oficerem zawodowym. Potem jeszcze kilka razy podnosił swoje wojskowe kwalifikacje. W 1953 roku, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, przeszedł w stan spoczynku[3].

W cywilu podjął pracę w charakterze kierownika Działu Kadr w Polskim Radiu i Telewizji w Szczecinie, gdzie przepracował ponad 30 lat. Działał w Klubie "Synów Pułku" przy ZO ZBoWiD w Szczecinie i Zarządzie Wojewódzkim Związku Inwalidów Wojennych.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Podano za: Maria Czech-Sobczak: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. s. 181.

Przypisy

edytuj
  1. a b Maria Czech-Sobczak: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. s. 176.
  2. a b c Maria Czech-Sobczak: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. s. 177.
  3. a b Maria Czech-Sobczak: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. s. 181.

Bibliografia

edytuj
  • Maria Czech-Sobczak, Władysław Kuruś-Brzeziński: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. Szczecin: Książnica Pomorska, 2001. ISBN 83-87879-23-1.