Wiesława Łanecka-Makaruk

Pilot szybowcowy i samolotowy, wykładowca akademicki

Wiesława Łanecka-Makaruk (ur. 31 maja 1933 w Białymstoku, zm. 29 lipca 2020) – nauczyciel akademicki, pilot szybowcowy doświadczalny, pilot samolotowy oraz skoczek spadochronowy.

Wiesława Łanecka-Makaruk
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

31 maja 1933
Białystok

Data śmierci

29 lipca 2020

Doktor nauk technicznych
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Doktorat

1976
Politechnika Warszawska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Córka Franciszka i Franciszki Łaneckich. W 1951 roku w Opolu zdała egzamin maturalny i rozpoczęła naukę na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej[1]. Z szybownictwem zapoznała się już w 1950 roku, a w 1952 ukończyła kurs szybownictwa. W 1954 roku spełniła potrzebne wymagania i otrzymała Srebrną Odznakę Szybowcową, a rok później Złotą. 5 maja 1957 roku wzięła udział w grupowym przelocie szybowców Aeroklubu Warszawskiego z Warszawy do Niemanicy w Związku Radzieckim, pokonując odległość 555 km. W 1957 roku uzyskała uprawnienia pilota samolotowego[2]. Była bohaterką okładki Magazynu Lotniczego „Skrzydlata Polska” z 6 marca 1958 roku[3]. W czerwcu 1958 roku brała udział w VII Kongresie OSTIV jako delegatka Politechniki Warszawskiej. 27 lutego 1959 roku otrzymała tytuł magistra inżyniera i następnie rozpoczęła pracę w charakterze asystentki na katedrze Mechaniki Lotu PW[4].

18 marca 1959 roku, po starcie z lotniska w Jeżowie osiągnęła przewyższenie 5050 metrów i spełniła ostatni warunek do otrzymania Złotej Odznaki Szybowcowej z trzema diamentami[5]. Była to szósta taka odznaka na świecie i trzecia w Polsce[6][7].

Zdobyte odznaki szybowcowe
 
Złota Odznaka Szybowcowa z trzema diamentami
 
Złota odznaka szybowcowa
 
Srebrna odznaka szybowcowa

Brała udział w oblatywaniu konstrukcji Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego, m.in. latała na szybowcach SZD-17 Jaskółka i SZD-12 Mucha 100. W latach 1956–1959 uczestniczyła w opracowaniu projektu amatorskiego motoszybowca AW-31 (AW-5L)[8]. W 1961 roku ukończyła kurs i uzyskała uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego. W 1966 roku otrzymała zespołową nagrodę Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego za obliczenia związane z flatterem szybowców[9]. Pracowała również na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej jako wykładowca w katedrze aerodynamiki, w 1976 obroniła doktorat. Jest autorką książek „Mechanika lotu”, „Mechanika lotu szybowców” oraz „Mechanika lotu szybowców. Szkolenie szybowcowe”[10].

Była żoną szybownika i pilota doświadczalnego Sławomira Makaruka, matką podróżnika Sławomira Makaruka.

Pochowana 7 sierpnia 2020 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B12-8-27)[11].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Zmarła Wiesława Łanecka-Makaruk [online], dlapilota.pl [dostęp 2023-10-10] (pol.).
  2. Odeszła Wiesława Łanecka-Makaruk. Aeroklub Warszawski. [dostęp 2020-08-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-25)]. (pol.).
  3. Odeszła bohaterka okładki SP z 1958 [online], www.altair.com.pl [dostęp 2023-10-10] (ang.).
  4. Skrzydlata Polska i 16'1959 ↓, s. 4.
  5. Diamentowe Odznaki Szybowcowe--F POLSKA. Odznaki szybowcowe w Polsce. [dostęp 2020-08-06]. (pol.).
  6. Skrzydlata Polska i 14'1959 ↓, s. 3.
  7. Skrzydlata Polska i 10'1960 ↓, s. 4.
  8. Wiesława Łanecka. Samoloty polskie. [dostęp 2020-08-06]. (pol.).
  9. Skrzydlata Polska i 10'1970 ↓, s. 2.
  10. Wiesława Łanecka-Makaruk w katalogu Biblioteki Narodowej. Biblioteka Narodowa. [dostęp 2020-08-06]. (pol.).
  11. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia edytuj