Złotopieńska Dziura
Złotopieńska Dziura – jaskinia w masywie Łopienia w Beskidzie Wyspowym. Znajduje się na wysokości około 770 m n.p.m. na północnych stokach, na dużym osuwisku zwanym Czartorysko[1].
| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
105 m |
| Głębokość |
10 m |
| Deniwelacja |
10 m |
| Wysokość otworów |
ok. 770 m n.p.m. |
| Ekspozycja otworów |
ku SE |
| Data odkrycia |
8 lutego 1997 |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) K.Bw-02.04 |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
 49°42′15″N 20°15′57″E/49,704206 20,265856
| |
Otwór wejściowy jaskini znajduje się kilkanaście metrów przed rzucającą się w oczy turniczką o wysokości kilku metrów. Samo dojście do jaskini jest łatwe, natomiast zwiedzanie niektórych jej partii jest trudne. Otwór wejściowy jest niewielki, za nim znajdują się dwie równoległe szczeliny. Lewa, z dwoma progami o wysokości ok. 1,5 m, prowadzi do nieregularnej Sali Złomisk. Ma ona średnią wysokość ok. 1 m, szerokość do 2 m i długość 3 m. W północno-zachodnim kierunku przedłużeniem tej sali jest niski, ciasny i rozgałęziony korytarzyk o długości około 6 m, natomiast przy południowo-wschodniej ścianie Sali Złomisk znajduje się studnia, którą można zejść do Sali Cyklistów. Sala ta ma jeszcze drugie połączenie z Salą Złomisk: przez pochylnię, 3-metrowej długości korytarzyk i kruchy 2,5-metrowej wysokości kominek z zaciskami[2].
Z Sali Cyklistów w dół odchodzi 3 m długości korytarz doprowadzający do sali zwanej Salonem. Ma ona wysokość około 4,5 m i szerokość do 2 m. Od Salonu odchodzi jeszcze w północno-wschodnim kierunku ślepy korytarzyk o długości 3 m[3].
W północnej części Sali Cyklistów jest ciasna, 1,5 m głębokości studzienka, od dna której odchodzi prosty korytarz zwany Pasażem, o długości 6 m, wysokości do 2 m i szerokości do 1 m. Kończy się on 1,5 m wysokości progiem, za którym znajduje się skrzyżowanie szczelin zwane Rynkiem[4].
Złotopieńska Dziura znajduje się w piaskowcach magurskich i jest pochodzenia osuwiskowego. Jej dno zawalone jest skalnym gruzem, jedynie w niektórych miejscach na dnie znajduje się glina. Światło słoneczne dochodzi do korytarzy Sali Złomisk. Zimą nie zamarza. Roślin brak, występują natomiast pająki i motyle, a zimą hibernują nietoperze nocek duży i podkowiec mały[4].
Jaskinię odkryli 8 lutego 1997 r. grotołazi: B. Bubula, R. Dadel, T. Kałuża, P. Lesiecki, B. Sułkowski, B. Szatkowski. Być może ktoś wcześniej ją zwiedzał, brak jednak wzmianki o tym w literaturze. Po raz pierwszy weszli do jaskini B. Bubula, P. Lesiecki i B. Sułkowski 27 marca 1997 r., a pomiary wykonał T. Mleczek 20 lipca 1997. On też sporządził plan jaskini[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Gacek Dariusz, Beskid Wyspowy, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, ISBN 978-83-62460-25-0.
- ↑ Tomasz Mleczek, Złotopieńska Dziura, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2021-11-27].
- ↑ a b Złotopieńska Dziura [online] [dostęp 2012-08-28] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-31].
- ↑ a b Jaskinie polskich Karpat fliszowych. Tom 2, Warszawa: PTPNoZ, 1997, ISBN 00-01-10155-2.
Linki zewnętrzne
edytuj- Film „Złotopieńska Dziura”
- Plan jaskini. adamv0.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].