Zdobycie Suzy przez Asyryjczyków

Zdobycie Suzy – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 647 p.n.e. r. w trakcie walk Asyryjczyków z Elamitami.

Zdobycie Suzy przez Asyryjczyków

Walki Asyryjczyków z Elamitami
Zdobycie Suzy
Czas	647 p.n.e.
Miejsce	Suza
Terytorium	Elam
Wynik	zwycięstwo Asyryjczyków
Strony konfliktu
Asyria Elamici
Dowódcy
Asurbanipal Ummanaldasi
Siły
nieznane nieznane
Straty
nieznane nieznane
Położenie na mapie Iranu miejsce bitwy
32°11′21,19″N 48°15′28,01″E

Po zdobyciu Babilonu w roku 648 p.n.e. wojska Aszurbanipala wyruszyły przeciwko Elamowi, niszcząc po drodze miasta i wioski. Zdobyto m.in. miasto Bit-Imbi, gdzie do niewoli wzięto adoptowanego syna króla Elamu, Ummanaldasi. Sam król zaś uciekł ze stolicy w góry. Na tronie elamskim Asyryjczycy osadzili Tamaritu, który jednak zbuntował się, ale został pokonany. W czasie chwilowego wycofania się Asyryjczyków, do władzy powrócił Ummanaldasi, ale w roku 647 p.n.e. Aszurbanipal ponownie uderzył na ziemie Elamu całkowicie niszcząc kraj. Najgorszy los spotkał królewskie miasto Suza, które zostało zdobyte i zniszczone. W ręce Asyryjczyków wpadły olbrzymie skarby przechowywane od setek lat w miejscowym skarbcu. Odzyskano m.in. posąg bogini Nanaji zabrany ponad 1500 lat wcześniej z Uruk. W zdobytej Suzie w gruz obrócono miejscowe świątynie i posągi bóstw. Zdewastowano grobowce królewskie, a kości zmarłych wywieziono do Asyrii, by nie mogły być obiektem kultu. Ruiny miasta posypano na koniec solą, tak aby nie mogło odrodzić się tam życie. Wkrótce w ręce Aszurbanipala wpadł król Ummanaldasi, którego najprawdopodobniej zgładzono w Niniwie. Spacyfikowany Elam przestał stanowić zagrożenie dla imperium, ale też odsłonił flankę imperium, któremu dotąd służył jako bufor.

Zdobcie Suzy Aszurbanipal opisał w inskrypcji:

Suza, wielkie święte miasto, dom ich boga, siedziba ich tajemnic, zdobyłem. Wszedłem do jej pałaców, otworzyłem jej skarbce, gdzie srebro i złoto, dobra i bogactwo zostały nagromadzone... Zniszczyłem (...) Zredukowałem świątynie Elamu do niczego; ich bogowie i boginie rozproszył wiatr. Grobowce ich starożytnych i ostatnich królów, które zdewastowałem, wystawiłem do słońca i zabrałem ich kości do ziemi Aszura. Zdewastowałem prowincje Elamu i na ich ziemiach posiałem sól.

Bibliografia

• Piotr Biziuk: Babilon 729-648 p.n.e.. Warszawa: Bellona, 2005, s. 140-142. ISBN 83-11-10105-1.