Zenobiusz Rugiewicz
Zenobiusz Adam Rugiewicz (ur. 30 września 1864 w Mińsku Mazowieckim, zm. 14 grudnia 1950 w Warszawie) – działacz państwowy, wieloletni wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli.
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Zenobiusz Adam Rugiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1864 |
| Data i miejsce śmierci |
14 grudnia 1950 |
| Miejsce spoczynku | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 30 września 1864 w Mińsku Mazowieckim, w rodzinie Franciszka i Matyldy z Dzwonkowskich[1]. W 1888 ukończył (z odznaczeniem) Instytut Mierniczy w Pskowie. Odbył jednoroczną służbę w wojsku rosyjskim. Od 1 października 1889 pracował w rosyjskiej Kontroli Państwowej (na kolei), od września 1902 przy organizacji kontroli kolei wschodniochińskiej. Od 1905 jako dyrektorem zarządu głównego Kolei Wschodniochińskiej w Petersburgu był wielokrotnie delegowany do Japonii, Chin i Korei (1914–1915), w 1916 przewodniczył delegacji na konferencje w Tokio i Seulu[1]. Od lipca 1918 pracował w Przedstawicielstwie Polskim w Piotrogrodzie, od stycznia 1919 pełnomocnik tego przedstawicielstwa przy poselstwie duńskim, od kwietnia 1919 delegat Przedstawicielstwa Polskiego na Rosję przy Duńskim Czerwonym Krzyżu. W latach 1919–1920 był dwukrotnie więziony przez władze sowieckie, 16 marca 1921 powrócił do kraju jako zakładnik. 31 sierpnia 1921 otrzymał nominację na dyrektora Departamentu I i członka kolegium NIK. 19 lipca 1925 powołany na stanowisko wiceprezesa NIK. Od lipca do września 1926 (po śmierci Jana Żarnowskiego) pełnił obowiązki prezesa; pozostawał wiceprezesem do wybuchu wojny. W odróżnieniu od większości członków kierownictwa NIK w okresie okupacji pozostał w Polsce, po 1945 mimo podeszłego wieku podjął współpracę z Biurem Kontroli przy Prezydium KRN (jako rzeczoznawca).
Wyróżniał się pracowitością i dużą wiedzą fachową. Ryszard Szawłowski w swoim opracowaniu poświęconym międzywojennej NIK nazwał Rugiewicza filarem najwyższego organu kontroli II Rzeczypospolitej.
Był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Eugenią Rodziewicz, po jej śmierci Marią Zofią Staszkowską[1].
Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera R-4-27)[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (30 stycznia 1939)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 264. [dostęp 2021-09-23].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZENOBIUSZ RUGIEWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-07-31].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu pracy państwowej”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 27, poz. 44 „za zasługi w służbie państwowej”.
Bibliografia edytuj
- Ryszard Szawłowski, Najwyższe państwowe organy kontroli II Rzeczypospolitej, Warszawa 2004.