Związek Kobiet w Walonii

Związek Kobiet w Walonii (franc. Union des Femmes de Wallonie) – belgijska organizacja kobieca założona w 1912 roku w Liège przez Léonie de Wahę i Marguerite Delchef. Celem jej powstania było wzbudzenie zainteresowania kobiet kulturą i polityką regionu. Początkowo Związek zachęcał je do wzięcia udziału w procesie odrodzenia Walonii i odbudowania tożsamości narodowej jej mieszkańców, zwłaszcza jeśli chodzi o ich język, folklor i tradycję. Po I wojnie światowej organizacja wznowiła swoją działalność, więcej uwagi poświęcając kwestii emancypacji kobiet. W latach trzydziestych XX wieku koncentrowano się na uzyskaniu przez nie praw wyborczych, ich edukacji w ramach szkolnictwa wyższego i możliwościach zawodowych kobiet, chociaż niektórzy nadal podkreślali znaczenie roli kobiet w gospodarstwach domowych. W latach 1920–1936 UFW wydawała czasopismo La Femme wallonne, które przedstawiało kobiece podejście do panujących w tym czasie stereotypów na ich temat i uświadomiło kobiety jak ważne jest uzyskanie powszechnego prawa wyborczego.

Léonie de Waha, założycielka UFW

Flaga Regionu Walońskiego

Historia

Związek powstał 28 października 1912 roku. Bezpośredni wpływ na jego założenie miał list Julesa Destrée napisany 15 sierpnia tego roku do belgijskiego monarchy Alberta I Koburga. Autor zawarł w nim postulat rozdzielenia Walonii i Flandrii oraz ustanowienia L'Assemblée wallonne w dniu 20 października.

Przewodniczącą organizacji była pedagog Léonie de Waha, wiceprzewodniczącą Marie Defrecheux, a sekretarzem filolog Marguerite Delchef. Związek postawił sobie za cel zachęcenie kobiet do zaangażowania się w rozwój tradycji kulturowych Walonii.

W okresie do I wojny światowej Związek utworzył komitet do spraw pracy socjalnej, zorganizował szereg konferencji i wydawał kwartalnik Union des Femmes de Wallonie . W czasie wojny nadal funkcjonował, ale działalność ograniczała się do obszaru miasta Liège. Po zakończeniu działań wojennych Związek zmodyfikował swój statut i poszerzył zakres swoich działań, teraz nastawionych na „obronę kultury francuskiej, wspieranie intelektualnej i artystycznej edukacji kobiet, nadążanie za kształtowaniem i rozwojem ruchu walońskiego oraz podejmowanie wszelkich możliwych środków, by utrwalić pamięć o okropnościach popełnionych przez wroga w czasie wojny”.

Na początku lat dwudziestych XX wieku, liczne partie polityczne zachęcały wszystkie kobiety w kraju do wzięcia udziału w wyborach. Mimo tego że nie miały one jeszcze pełni praw wyborczych (Belgijki uzyskały pełne prawo wyborcze w 1948), pojawiały się plakaty wzywające je do wpływania na sposób głosowania ich mężów. Nadal zachęcano je także do podejmowania zatrudnienia, nawet w obliczu wzrostu bezrobocia wśród mężczyzn, co można zobaczyć w artykule Marie Delcourt z 1926 opublikowanym w La Femme wallonne. Kryzys gospodarczy z 1934 spowodował jeszcze większy wzrost bezrobocia. To skłoniło katolickiego senatora Georgesa-Ceslas Ruttena do złożenia propozycji ograniczenia pracy kobiet w fabrykach czy biurach. Delcourt ponownie zareagowała, publikując artykuł zatytułowany Le chômage et le travail des femmes. Argumentowała w nim, że pracodawcy, będący w większości posłami, chcieli zwalniać kobiety z pracy, ponieważ w konsekwencji zachęciłoby to mężczyzn do głosowania na nie. Jedynym rozwiązaniem w tej sytuacji było więc danie kobietom możliwości zagłosowania.