Zygmunt Karliński
Zygmunt Karliński (właśc. Zygmunt Wojsławski) pseud. Wojtek, Stanisław, Zygmunt (ur. 1 maja 1900 w Grajewie, zm. 22 listopada 1952 w Warszawie) – działacz komunistyczny, uczestnik wojny domowej w Hiszpanii, kierownik Centralnej Techniki Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), zastępca kierownika Centralnej Techniki Partyjnej KC KPP, inspektor Ministerstwa Przemysłu i Handlu 1946–1947, starszy inspektor Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego 1951–1952.
| Imię i nazwisko |
Zygmunt Wojsławski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1900 |
| Data i miejsce śmierci |
22 listopada 1952 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
księgowy |
| Edukacja |
szkoła średnia |
| Partia |
Komunistyczna Partia Polski |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny żydowskiej, był synem Wolfa Wojsławskiego. Po ukończeniu warszawskiej szkoły średniej był księgowym. W 1919 wstąpił do KPRP/KPP i do Związku Zawodowego Pracowników Handlowych i Biurowych. 1925–1929 członek żydowskiej organizacji komunistycznej „Pochodnia”. 1926–1928 działacz warszawskiego i ogólnokrajowego kierownictwa komunistycznego ruchu studenckiego. W 1928 był kierownikiem Centralnej Techniki ZMK, a 1930–1931 zastępcą kierownika Centralnej Techniki Partyjnej KPP. Od 1929 zawodowy funkcjonariusz partyjny KPP („funk”). 1929–1931 sekretarz związku zawodowego robotników przemysłu drzewnego. 1931–1932 działacz Międzynarodowych Organizacji Marynarzy i Pracowników Handlowych w Gdańsku. Na początku 1932 wyjechał do ZSRR i wstąpił do WKP(b) i od lutego do listopada 1932 studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej, następnie do 1936 studiował fizykę na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym. Między marcem a październikiem 1936 pracownik naukowy (optyk) w Moskiewskiej Fabryce Filmowej. 1936 – 1938 walczył w Brygadach Międzynarodowych w wojnie domowej w Hiszpanii. Oficer sztabowy (kapitan) 13 Brygady Międzynarodowej i administrator szpitali. Od czerwca 1938 do marca 1939 redaktor „Dziennika Ludowego”, polskojęzycznego komunistycznego dziennika w Paryżu. Po zakończeniu wojny w Hiszpanii (28 marca 1939) powrócił do Moskwy, gdzie pracował w fabryce żarówek, a od marca 1942 w Komitecie Radiowym. Między czerwcem 1944 a kwietniem 1945 członek przedstawicielstwa PPR w Moskwie. Latem 1945 wrócił do kraju i rozpoczął działalność w PPR/PZPR. Od czerwca 1946 do kwietnia 1947 inspektor Ministerstwa Przemysłu i Handlu w Bytomiu. Od maja 1947 do października 1949 kierownik Zakładu Fizyki w Instytucie Metalurgicznym w Katowicach. Od listopada 1949 do września 1950 dyrektor techniczny Głównego Instytutu Fizyki Technicznej w Warszawie, od września 1950 dyrektor technicznych Zakładów Wytwórczych Lamp Elektronowych L-1 w Warszawie. W marcu 1951 został starszym inspektorem w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, a następnie Przemysłu Maszynowego. 17 lipca 1952 otrzymał Państwową Nagrodę Naukową III stopnia za zbudowanie uproszczonego staloskopu. W 1945 został odznaczony Krzyżem Walecznych za udział w hiszpańskiej wojnie domowej.
Pochowany na wojskowych Powązkach (A 25 TUJE 17)[1].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Polski Słownik Biograficzny t. XII, Wrocław-Warszawa-Kraków 1966-1967.