Capia Górka (Grupa Żurawnicy)
Capia Górka (623 m n.p.m.)[1] – wzniesienie w Grupie Żurawnicy, która w regionalizacji fizycznogeograficznej Polski według Jerzego Kondrackiego zaliczana jest do Beskidu Małego[2], w nowszej regionalizacji z 2018 roku do Pasm Pewelsko-Krzeszowskich[3].
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
623 m n.p.m. |
Położenie na mapie gminy Stryszawa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu suskiego  | |
 49°44′34,3″N 19°29′01,9″E/49,742861 19,483861
| |
Mapa Compassu[4], Geoportal[5] i przewodnik turystyczny „Beskid Mały”[6] lokalizują Capią Górkę po południowo-wschodniej stronie Kukowskiej Gajki, tylko Andrzej Matuszczyk w swoim przewodniku turystycznym utożsamia ją z Kukowską Gajką[7]. Aleksy Siemionow uważa to za nieporozumienie, gdyż Kukowska Gajka to dość wysoki i rozległy szczyt, zdrobnienie „Górka” jest więc nie na miejscu, ponadto nazwa Capia Górka odnosi się do innego wzniesienia[8].
Północno-zachodni stok Capiej Górki dość stromo opada do bezimiennego potoku oddzielającego grzbiety Kukowskiej Gajki i Capiej Górki, stoki północno-wschodni i południowo-wschodni opadają łagodnie do potoku Rzeczka (obydwa są dopływami Kocońki), stok południowy do Kocońki. Capia Górka łączy się z Kukowską Gajką przełęczą, na której jest należące do Krzeszowa osiedle Międzygronia (Międzygronie).
Na szczycie Capiej Górki jest znak geodezyjny[1]. Grzbietem biegnie granica między wsiami Krzeszów i Kuków (obydwie w województwie małopolskim, w powiecie suskim, w gminie Stryszawa). Stok północno-zachodni jest porośnięty lasem, dużo łagodniejszy stok południowo-wschodni jest w większości bezleśny, zajęty przez pola wsi Kuków. Dawniej był csałkowicie bezleśny, na lotniczej mapie Geoportalu widać, że stopniowo zarasta lasem (zwłaszcza jego górne części)[5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna [online] [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 326–327, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ J. Balon, M. Jodłowski, P. Krąż, Beskidy Zachodnie (513.4–5), [w:] A. Richling i inni red., Regionalna geografia fizyczna Polski, Poznań, s. 481–496.
- ↑ Beskid Mały. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2014, s. 2, ISBN 978-83-7605-329-5.
- ↑ a b Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Radosław Truś, Beskid Mały. Przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, s. 245, ISBN 978-83-62460-50-2.
- ↑ Andrzej Matuszczyk, Beskid Mały. Przewodnik, Warszawa-Kraków: Zakład Wydawniczo-Propagandowt PTTK, 1981.
- ↑ Aleksy Siemionow, Ziemia Wadowicka. Monografia turystyczno-krajoznawcza, Wadowice: Komisja Turystyki Górskiej Oddziału PTTK „Ziemia Wadowicka” w Wadowicach, 1984, s. 394.