Wikipedia

Deborah Compagnoni

włoska narciarka alpejska

Deborah Compagnoni (ur. 4 czerwca 1970 w Bormio) – włoska narciarka alpejska, czterokrotna medalistka olimpijska, trzykrotna mistrzyni świata oraz zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata w klasyfikacji giganta.

Deborah Compagnoni
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1970
Bormio

Klub

G.S. Forestale

Wzrost

167 cm

Debiut w PŚ

28.11 1987, Sestriere (5. miejsce – super G)

Pierwsze punkty w PŚ

28.11 1987, Sestriere (5. miejsce – super G)

Pierwsze podium w PŚ

8.12 1991, Santa Caterina
(2. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
złoto Albertville 1992 Supergigant
złoto Lillehammer 1994 Gigant
złoto Nagano 1998 Gigant
srebro Nagano 1998 Slalom
Mistrzostwa świata
złoto Sierra Nevada 1996 Gigant
złoto Sestriere 1997 Slalom
złoto Sestriere 1997 Gigant
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Sälen 1987 Gigant
brąz Bad Kleinkirchheim 1986 Zjazd
brąz Hemsedal 1987 Zjazd
Puchar Świata (Slalom)
3. miejsce
1996/1997
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1996/1997
2. miejsce
1997/1998
3. miejsce
1993/1994

Kariera edytuj

Pierwszy sukces w karierze Deborah Compagnoni osiągnęła 1986 roku, kiedy podczas mistrzostw świata juniorów w Bad Kleinkirchheim zdobyła brązowy medal w biegu zjazdowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Sälen/Hemsedal Włoszka była najlepsza w gigancie, a zjazd ponownie ukończyła na trzeciej pozycji. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 28 listopada 1987 roku w Sestriere, zajmując piąte miejsce w supergigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1987/1988 wystąpiła jeszcze dwa razy, w tym 5 grudnia w Val d’Isère była czwarta w zjeździe, przegrywając walkę o podium z Ulrike Stanggassinger z RFN o 0,03 sekundy. W styczniu tego samego roku doznała kontuzji prawego kolana i przez resztę sezonu nie startowała. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 40. miejsce. Wkrótce doznała kolejnej kontuzji, w wyniku której straciła większość kolejnego sezonu. W kwietniu 1989 roku wystąpiła na mistrzostwach świata juniorów w Aleyska, zajmując siedemnaste miejsce w supergigancie. Do 1990 roku przeszła cztery operacje kolana oraz jedną związaną z infekcją nerek[1].

Od sezonu 1991/1992 skoncentrowała się na konkurencjach technicznych (gigancie i slalomie), by uniknąć kolejnych kontuzji kolan. Od tego czasu zaczęła startować regularnie, a 8 grudnia 1991 roku w Santa Caterina po raz pierwszy stanęła na podium zawodów pucharowych. Zajęła tam drugie miejsce w gigancie, przegrywając tylko z Vreni Schneider ze Szwajcarii. W kolejnych startach tego sezonu jeszcze pięć razy stawała na podium, w tym 26 stycznia 1992 roku w Morzine odniosła pierwsze zwycięstwo, wygrywając supergiganta. W klasyfikacji generalnej była jedenasta, w gigancie czwarta, a w supergigancie piętnasta. W lutym 1992 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, zdobywając złoty medal w supergigancie. Została tym samym pierwszą w historii włoską alpejką, która zdobyła złoty medal olimpijski w tej konkurencji. Pozostałe miejsca na podium zajęły Francuzka Carole Merle, ze stratą 1,41 sekundy oraz Niemka Katja Seizinger, ze stratą 1,97 sekundy. Na tych samych igrzyskach wystąpiła także w gigancie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu.

Jedenaste miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ zajęła także w sezonie 1992/1993. Na podium stawała sześciokrotnie, w tym trzy razy w gigancie. Jedyne zwycięstwo, 7 marca 1993 roku w Morzine, odniosła jednak w supergigancie. W klasyfikacji tej konkurencji była szósta, a w gigancie zajęła ósmą pozycję. W lutym 1993 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Morioce, jednak nie zdobyła medalu. W supergigancie zajęła piąte miejsce, tracąc do podium 0,37 sekundy. Wystartowała także w gigancie i slalomie, jednak obu konkurencji nie ukończyła.

W czołowej dziesiątce klasyfikacji generalnej po raz pierwszy uplasowała się w sezonie 1993/1994, zajmując szóste miejsce. Na podium stawała pięciokrotnie, odnosząc trzy zwycięstwa w gigancie: 11 grudnia w Veysonnaz, 5 stycznia w Morzine oraz 16 stycznia 1994 roku w Cortinie d’Ampezzo. Wyniki te dały jej trzecie miejsce w klasyfikacji tej konkurencji, za Austriaczką Anitą Wachter oraz Vreni Schneider. W tym samym roku zdobyła także złoty medal w gigancie podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Włoszka wygrała oba przejazdy i sięgnęła po zwycięstwo z przewagą 1,22 sekundy Niemką Martiną Ertl oraz 2,0 sekundy nad Vreni Schneider ze Szwajcarii. Compagnoni jest pierwszą Włoszką, która wywalczyła olimpijskie złoto w tej konkurencji. Poza tym na tej samej imprezie była dziesiąta w slalomie, a supergiganta ukończyła na siedemnastej pozycji.

Przez dwa kolejne sezony ponownie zajmowała miejsca poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie łącznie siedem razy stawała na podium, jednak tylko dwa razy na najwyższym stopniu: 8 stycznia 1995 roku w Haus oraz 2 marca 1996 roku w Narwiku wygrywała giganty. W klasyfikacji tej konkurencji była piąta sezonie 1994/1995 oraz szósta w sezonie 1995/1996. W 1996 roku brała udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, które były pierwszą imprezą tej rangi, na których nie wystartowała w supergigancie. Zdobyła za to złoty medal w gigancie, wyprzedzając Szwajcarkę Karin Roten o 0,35 sekundy, a o 0,70 sekundy pokonując Martinę Ertl. Wystartowała również w slalomie, jednak udział zakończyła już w pierwszym przejeździe.

Najlepsze wyniki osiągała w 1996/1997 i 1997/1998, które kończyła na czwartej pozycji klasyfikacji generalnej. W tym czasie osiemnaście razy stanęła na podium, przy czym dziewięć razy wygrywała: slalom 29 grudnia 1996 roku w Semmering oraz giganta 17 i 18 stycznia 1997 roku w Zwiesel, 26 stycznia w Cortinie d’Ampezzo, 15 marca w Vail, 25 października w Tignes, 21 listopada w Park City, 19 grudnia 1997 roku w Val d’Isère i 6 stycznia 1998 roku w Bormio. W sezonie 1996/1997 zdobyła Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji giganta, a w slalomie była trzecia. Rok później w gigancie była druga za Martiną Ertl, natomiast w slalomie zajęła szóste miejsce. Na mistrzostwach świata w Sestriere w 1997 roku zwyciężyła zarówno w gigancie, jak i w slalomie. Dwa medale przywiozła także z rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Nagano. W gigancie wygrała oba przejazdy, zdobywając swój trzeci złoty medal olimpijski. Dzięki temu została jednocześnie pierwszą w historii alpejką, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej w gigancie oraz pierwszą w historii alpejką, która zdobywała złoty medal olimpijski na trzech kolejnych igrzyskach[2]. Parę dni później Włoszka prowadziła także po pierwszym przejeździe slalomu, z przewagą 0,60 sekundy nad Niemką Hilde Gerg. W drugim przejeździe uzyskała jednak szósty wynik, co dało jej drugi łączny czas i srebrny medal. Ostatecznie na podium rozdzieliła Gerg (do której straciła 0,06 sekundy) oraz Australijkę Zali Steggall.

Compagnoni startowała także w sezonie 1998/1999, jednak nie odniosła żadnego zwycięstwa. Na podium stanęła dwukrotnie: 24 października w Sölden była trzecia, a 11 grudnia w Val d’Isère druga w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła 22. miejsce, a w klasyfikacji giganta była dziewiąta. Ostatni start w zawodach pucharowych zanotowała 13 marca 1999 roku w Sierra Nevada, gdzie była siódma w swej koronnej konkurencji. Wystąpiła także na mistrzostwach świata w Vail/Beaver Creek, gdzie w gigancie była siódma, a w slalomie uplasowała się jedną pozycję niżej. W marcu 1999 roku zakończyła karierę z powodu problemów ze zdrowiem[3].

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Włoch, w tym siedem złotych: w slalomie w 1989 roku, supergigancie w 1991 roku i gigancie w latach: 1989, 1991, 1993, 1994 i 1997. Po zakończeniu kariery wyszła za mąż za Alessandro Benettona, prezesa firmy Benetton, z którym ma trójkę dzieci[4]. Podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Lillehammer w 1994 roku była chorążym reprezentacji Włoch[5].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
1.  18 lutego 1992   Albertville Supergigant 1:21,22 - -
DNF1 19 lutego 1992   Albertville Gigant 2:12,74 -   Pernilla Wiberg
17. 15 lutego 1994   Lillehammer Supergigant 1:22,15 +1,39   Diann Roffe
1.  24 lutego 1994   Lillehammer Gigant 2:30,97 - -
10. 26 lutego 1994   Lillehammer Slalom 1:56,01 +2,25   Vreni Schneider
2.  19 lutego 1998   Nagano Slalom 1:32,40 +0,06   Hilde Gerg
1.  20 lutego 1998   Nagano Gigant 2:50,59 - -

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF[6] 30 stycznia 1987   Crans-Montana Kombinacja 15,32 pkt -   Erika Hess
26.[7] 1 lutego 1987   Crans-Montana Zjazd 1:43,80 +4,23   Maria Walliser
31.[8] 3 lutego 1987   Crans-Montana Supergigant 1:19,17 +5,87   Maria Walliser
DNF1[9] 7 lutego 1989   Vail Slalom 1:30,88 -   Mateja Svet
21.[10] 8 lutego 1989   Vail Supergigant 1:19,46 +1,89   Ulrike Maier
DNF1[11] 11 lutego 1989   Vail Gigant 2:29,37 -   Vreni Schneider
DNF1[12] 9 lutego 1993   Morioka Slalom 1:27,66 -   Karin Buder
DNF1[13] 10 lutego 1993   Morioka Gigant 2:17,59 -   Carole Merle
5. 14 lutego 1993   Morioka Supergigant 1:33,52 +1,92   Katja Seizinger
1.  22 lutego 1996   Sierra Nevada Gigant 2:10,74 - -
DNF1 24 lutego 1996   Sierra Nevada Slalom 1:31,46 -   Pernilla Wiberg
1.  5 lutego 1997   Sestriere Slalom 1:43,88 - -
1.  9 lutego 1997   Sestriere Gigant 2:39,19 - -
7. 11 lutego 1999   Vail Gigant 2:08,54 +1,36   Alexandra Meissnitzer
8. 13 lutego 1999   Vail Slalom 1:33,97 +1,36   Zali Steggall

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
3.  20 lutego 1986   Bad Kleinkirchheim Zjazd 1:40,93 +0,52   Hilary Lindh
18. 22 lutego 1986   Bad Kleinkirchheim Slalom 1:31,92 +3,09   Christa Hartmann
1.  20 marca 1987   Sälen Gigant 2:22,07 - -
3.  26 marca 1987   Hemsedal Zjazd 1:29,50 +0,35   Marika Daxer
17. 6 kwietnia 1989   Aleyska Supergigant 1:20,69 +3,23   Sabine Ginther

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Morzine – 26 stycznia 1992 (supergigant)
  2.   Morzine – 7 marca 1993 (supergigant)
  3.   Tignes – 5 grudnia 1993 (gigant)
  4.   Veysonnaz – 11 grudnia 1993 (gigant)
  5.   Morzine – 5 stycznia 1994 (gigant)
  6.   Cortina d’Ampezzo – 16 stycznia 1994 (gigant)
  7.   Haus – 8 stycznia 1995 (gigant)
  8.   Narwik – 2 marca 1996 (gigant)
  9.   Semmering – 29 grudnia 1996 (slalom)
  10.   Zwiesel – 17 stycznia 1997 (gigant)
  11.   Zwiesel – 18 stycznia 1997 (gigant)
  12.   Cortina d’Ampezzo – 26 stycznia 1997 (gigant)
  13.   Vail – 15 marca 1997 (gigant)
  14.   Tignes – 25 października 1997 (gigant)
  15.   Park City – 21 listopada 1997 (gigant)
  16.   Val d’Isère – 19 grudnia 1997 (gigant)
  17.   Bormio – 6 stycznia 1998 (gigant)
  • 17 zwycięstw (14 gigantów, 2 supergiganty i 1 slalom)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Santa Caterina – 8 grudnia 1991 (gigant) – 2. miejsce
  2.   Oberstaufen – 5 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
  3.   Hinterstoder – 15 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
  4.   Maribor – 18 stycznia 1992 (slalom) – 2. miejsce
  5.   Morzine – 27 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
  6.   Steamboat Springs – 5 grudnia 1992 (gigant) – 3. miejsce
  7.   Maribor – 6 stycznia 1993 (slalom) – 3. miejsce
  8.   Cortina d’Ampezzo – 10 stycznia 1993 (gigant) – 3. miejsce
  9.   Åre – 20 marca 1993 (supergigant) – 3. miejsce
  10.   Åre – 27 marca 1993 (gigant) – 2. miejsce
  11.   Cortina d’Ampezzo – 16 stycznia 1994 (gigant) – 2. miejsce
  12.   Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (slalom) – 3. miejsce
  13.   Alta Badia – 21 grudnia 1994 (gigant) – 3. miejsce
  14.   Garmisch-Partenkirchen – 15 stycznia 1995 (slalom) – 2. miejsce
  15.   Åre – 18 lutego 1995 (gigant) – 3. miejsce
  16.   Maribor – 25 lutego 1995 (gigant) – 3. miejsce
  17.   Maribor – 5 stycznia 1996 (gigant) – 2. miejsce
  18.   Sölden – 26 października 1996 (gigant) – 2. miejsce
  19.   Semmering – 28 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
  20.   Maribor – 3 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  21.   Zwiesel – 19 stycznia 1997 (slalom) – 3. miejsce
  22.   Val d’Isère – 20 grudnia 1997 (slalom) – 2. miejsce
  23.   Lienz – 27 grudnia 1997 (slalom) – 2. miejsce
  24.   Lienz – 28 grudnia 1997 (slalom) – 3. miejsce
  25.   Bormio – 10 stycznia 1998 (gigant) – 3. miejsce
  26.   Crans-Montana – 15 marca 1998 (gigant) – 3. miejsce
  27.   Sölden – 24 października 1998 (gigant) – 3. miejsce
  28.   Val d’Isère – 11 grudnia 1998 (gigant) – 2. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Olympic.org: Deborah COMPAGNONI (ang.)
  2. ↑ Sports Reference.com: Alpine Skiing at the 1998 Nagano Winter Games: Women’s Giant Slalom. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-17)]. (ang.).
  3. ↑ Compagnoni retires at 28 with injuries, illness (ang.)
  4. ↑ Alessandro Benetton: Future Perfect (ang.)
  5. ↑ Italy | Olympics at Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-12)]. (ang.).
  6. ↑ alpineskiworld.net: 29-30.01.1987. Crans-Montana Alpine Combined, women (ang.)
  7. ↑ alpineskiworld.net: 01.02.1987. Mont Lachaux Downhill, women (ang.)
  8. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1987. Crans-Montana Super-G, women (ang.)
  9. ↑ alpineskiworld.net: 07.02.1989. Beaver Creek Slalom, women (ang.)
  10. ↑ alpineskiworld.net: 08.02.1989. Vail Super-G, women (ang.)
  11. ↑ alpineskiworld.net: 11.02.1989. Vail Giant Slalom, women (ang.)
  12. ↑ alpineskiworld.net: 09.02.1993. Morioka Slalom, women (ang.)
  13. ↑ alpineskiworld.net: 10.02.1993. Morioka Giant Slalom, women (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Deborah_Compagnoni&oldid=71614607”